سرور جوانان بهشت

در آغازین ساعات روز سوم شعبان سال چهارم هجری، آسمان مدینه حال و هوایی دیگر داشت؛ زیرا در آن لحظات نورانی مولودی پا به این کره خاکی گذاشت که یکی از عزیزترین بندگان خدا بود و رسول خدا(ص) او را همانند دیگر نوه گرامی‌اش از دل و جان دوست داشت. آری در آن لحظات و دقایق مبارک، دومین فرزند خانواده علی‌بن ابیطالب(ع) و فاطمه‌الزهرا(س)، امام حسین(ع) به دنیا آمد. کودکی که پنجمین فرد از میان چهارده معصوم(ع) است که رسول خدا(ص) او و برادر و پدر ومادرش را پس از نزول آیه تطهیر بارها «اهل بیت نبوت» خطاب قرار داد و به ایشان سلام و درود فراوان فرستاد و باز همان کسی که در روز مباهله پیامبر اکرم(ص) با مسیحیان نجران، همراه برادر، پدر و مادرش تنها همراهان پیامبرخدا(ص) بود، چنانچه رسول خدا(ص) بنا به دستور الهی در آیه مباهله، حسن(ع) و حسین(ع) را به عنوان فرزندان خاندان وحی با خود برای مباهله همراه کرد و سرانجام، او همان کسی است که به خاطر شجاعت و شهادتش در صحرای کربلا به نام سیدالشهدای اسلام نامیده شده است و...
آورده‌اند زمانی که امام حسین(ع) به دنیا آمد، او را نزد رسول خدا(ص) بردند. ایشان از امام علی(ع) نام کودک را پرسید. امام(ع) فرمودند که من نمی‌توانم در نامگذاری این کودک بر شما سبقت گیرم. در همین هنگام به رسول خدا(ص) از جانب خداوند توسط جبرئیل فرمان رسید که‌ای محمد! پروردگار سلام می‌رساند و می‌فرماید: موقعیت علی(ع) در نزد تو مانند منزلت ‌هارون به موسی(ع) است؛ با این تفاوت که پیامبری پس از تو مبعوث نمی‌شود؛ اسم این فرزند را «حسین» بگذار!
اگر سیری در باب زندگی گهربار امام حسین(ع) در ایام کودکی، بخصوص آن زمان که مصادف با دوران رسول خدا(ص) است، بیندازیم، می‌بینیم که ایشان و برادر گرامی‌شان هماره مورد لطف و محبت رسول اکرم(ص) بوده است، با این ویژگی که این لطف و محبت فراتر از لطف و محبت یک انسان نسبت به کودک یا نوادگانش می‌باشد. لطف و محبتی است که در آن می‌توان نشانه‌ای از حکمت الهی را یافت: آن طور که یکی از افراد، تحت عنوان «ابن ماجه» بسیار روایت می‌کند که رسول خدا(ص) هماره دست روی سر حسین(ع) می‌نهاد و می‌فرمود: «حسین از من است و من از حسین؛ پس خداوند دوست می‌دارد کسی را که حسین را دوست بدارد، حسین فرزندی از فرزندانم است.» البته این مطلب را محدثی به نام «ترمذی» در کتاب الصحیح به نقل از «یحلی بن مره» نقل می‌کند که رسول اکرم(ص) فرمودند: «حسین از من است و من از حسینم؛ خدای دوست بدارد کسی را که حسین را دوست داشته باشد.» ناگفته نماند محدث دیگری با نام «بخاری» در کتاب «الادب المفرد» به استناد از «یحلی بن مره» چنین روایت کرده: «در یکی از روزها پیامبر اکرم(ص) همراه اصحابش به منزلی دعوت بودند. در مسیر ایشان امام حسین(ع) که کودک بود، بازی می‌کرد. پیامبر(ص) جلوتر از اصحاب بود و دست گشود که حسین(ع) را بگیرد. حسین(ع) از این طرف به آن طرف می‌رفت و پیامبر(ص) هم خنده کنان او را دنبال می‌کرد تا اینکه حسین(ع) را گرفت. آن گاه او را بوسید و فرمود: حسین از من است و من از حسین هستم، خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست داشته باشد.
درباره عشق و علاقه رسول خدا(ص) نسبت به امام حسن(ع) و امام حسین(ع) روایات فراوانی نقل شده است که هر کدام از آنها با سند قطعی و جامع بیان شده است که هیچ گونه شک و شبهه‌ای در آن نیست؛ زیرا این روایات به استناد از آنچه اصحاب رسول خدا(ص) از مشاهدات خویش بیان کرده‌اند، گفته شده است؛ به عنوان مثال «ترمذی» در «جامع‌الکبیر» به سند از «اسامه بن زید» روایت کرده است که در یکی از شب‌ها، برای انجام کاری به نزد رسول خدا(ص) رفتم. پیامبر(ص) بیرون آمد، درحالی که زیر عبای خویش حسن(ع) و حسین(ع) بودند. پس آن حضرت زمانی که روی زمین نشست، این دو کودک را روی پاهای مبارکشان نشاند و فرمود: این دو، نوادگان من و فرزندان دختر من هستند. خدایا من دوستشان دارم، تو هم آنها را و دوستدارانشان را دوست بدار. پس برهمین اساس است درباره امام حسین(ع) و کلام رسول خدا(ص) روایات معتبر فراوانی بیان شده است که در ادامه به برخی از این روایات و ویژگی‌هایی که به امام حسین(ع) منسوب است، اشاراتی می‌شود.
اگر سیری کوتاه در کلام رسول خدا(ص) پیرامون امام حسین(ع) داشته باشیم، برخی صفات عالی را در حضرت ایشان مشاهده می‌کنیم، چنانچه رسول خدا(ص) چنین می‌فرمایند: حسن و حسین دو سرور جوانان بهشت‌اند.» گاهی یاری رساندن به امام حسین(ع) در آخرین روزهای عمرش امری لازم برای مسلمانان حقیقی است؛ آن طور که در این مورد «ابن اثیر» در شرح حال «انس بن حارث» می‌نویسد: «از «اشعث بن سحیم» شنیدم از پدرش نقل می‌کند از رسول خدا(ص) شنید که فرمود: «پسرم حسین(ع) در سرزمینی در حوالی سرزمین عراق به شهادت می‌رسد، کسی که او را در آن حال درک کند، باید او را یاری دهد.» پس انس بن حارث وقتی فهمید امام حسین(ع) عازم کربلا شده است، بی‌درنگ به سوی کربلا رفت و در آن سرزمین در رکاب امام حسین(ع) به شهادت رسید.» گاهی اوقات در بین اصحاب رسول خدا(ص) بعد از وفات ایشان روایاتی نقل می‌شد که بیانگر آن بود که آن حضرت به اصحاب می‌فرمودند: «اگر خواستید به سوی من نظر کنید و من نبودم، پس به حسن(ع) و حسین(ع) نگاه کنید. بر همین اساس بود که دیدن امام حسین(ع) یادآور چهره مبارک رسول خدا(ص) بود.
هر چند در همان اوان نوجوانی، در حدود هفت سالگی امام حسین(ع)، رسول خدا(ص) وفات یافتند و این چنین با انبوهی توصیه‌ها در مورد اهل بیت(ع) آنان را تنها گذاشتند و جهان اسلام را غرق در ماتم کردند، اما امام حسین(ع) در آن مدت به عنوان یک مسلمان واقعی و پیرو راستین راه و سیره رسول خدا(ص) هماره از امام زمان خود، امام علی(ع) و امام حسن(ع) اطاعت کامل می‌کرد و دستورات و فرامین ایشان را به گوش جان شنیده و تا آخرین توان خود و حتی فراتر از آن اجرا می‌کرد؛ چنانچه به جز امام حسن(ع) اولین کسی که در رکاب امام علی(ع) بود، کسی نبود غیر از امام حسین(ع) که سی و دو سالگی آن حضرت مصادف بود با بیعت مردم با پدرگرامی‌شان و اینکه شهر کوفه مرکز حکومت و خلافت اولین امام شیعیان شد. بعد از این امام حسین(ع) در تمام صحنه‌های نظامی و سیاسی همراه با برادر بزرگوارش یار و یاور پدر بود تا این چنین نهال نوپای اسلام که پیامبر(ص) برای آن سال‌ها تلاش کرده بود، آسیب نبیند. از اقدامات مهم امام حسین(ع) در دوران خلافت امام علی(ع) بر جامعه اسلامی آن زمان می‌توان به شرکت آن حضرت در جنگ‌های پدرشان اشاره کرد؛ آن گونه که ایشان در جنگ جمل فرماندهی جناح چپ سپاه امیرالمومنین علی(ع) را بر عهده داشت. در جنگ صفین، اولین فتح سپاه امام علی(ع) به دست او رقم خورد و شریعه فرات به دست او و یارانش آزاد شد و در جریان حکمت نیز یکی از شاهدان ماجرا از سوی پدر امام حسین(ع) بعد از شهادت پدر گرامی‌شان و دوران امامت امام حسن(ع)، شیعه واقعی برادرش بود، آن طور که در جریان صلح امام حسن(ع) هماره از این صلح که کاملا به نفع اسلام و نجات بخش این دین الهی بود، حمایت و دفاع می‌کرد و پس از این صلح نیز همراه برادر به شهر مدینه مهاجرت کرد تا در شهر رسول خدا(ص) یاور و پشتیبان او باشد تا این چنین نگهبان راستین دین خداوندی باشند. بی‌تردید ادب و احترام امام حسین(ع) نسبت به برادر بزرگشان آنچنان شهره عام و خاص بوده که در این باب مطالب بسیاری نقل شده است، به عنوان مثال در حدیثی از امام محمد باقر(ع)آمده است که ایشان می‌فرمایند: «امام حسین(ع) به خاطر احترام و بزرگداشت مقام برادرش، امام حسن(ع) هرگز جلوتر از او راه نرفت و در سخن گفتن از او پیشی نگرفت.»
امروز، سوم شعبان سالروز میلاد پر برکت سومین اختر تابناک امامت، امام حسین(ع) است؛ امامی که در برهه‌ای از تاریخ اسلام با شهادت خود و یارانش همانند دیگر ائمه اطهار(ع) نگهدار و نگهبان واقعی دین مبین اسلام بود و طبق روایتی از سلمان فارسی، رسول خدا(ص) او را روی زانوی خویش می‌نشاند و می‌فرمود: «ای حسین! تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت خدا و پسر حجت خدا و پدر حجت‌های خدایی که ۹ نفرند و خاتم ایشان، قائم ما می‌باشد.

اکبر خورد چشم

منبع : روزنامه رسالت