راه کارلیتو - CARLITO'S WAY

سال تولید : ۱۹۹۳
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : یونیورسال
کارگردان : برایان د پالما
فیلمنامه‌نویس : دیوید کوپ، بر مبنای رمان‌های راه کارلیتو و دیر وقت نوشتهٔ ادوین تورس
فیلمبردار : استیون هـ. بروم
آهنگساز(موسیقی متن) : پاتریک دویل
هنرپیشگان : آل پاچینو، شان پن، پنه لوپی آن میلر، جان لگوییزامو، اینگرید راجرز، لوئیس گوزمن، جوزف سیراوو و ایدریان پاسدار
نوع فیلم : رنگی، ۱۴۵ دقیقه


ـ ̎کارلیتو̎ (پاچینو) دلال مواد مخدر، به سی سال زندان محکوم می‌شود، اما با تلاش وکیلش، ̎دیو̎ (پن) پس از پنج سال آزاد می‌شود و تصمیم می‌گیرد سراغ کارهای خلاف نرود. او برای خرید سهمی از یک کلوب شبانه به هفتاد و پنج هزار دلار پول نقد نیاز دارد. پس از قتل عامی که در جریان یک معاملهٔ قاچاق صورت می‌گیرد، او این پول را به دست می‌آورد. ̎دیو̎ که با یکی از موکلانش، یک مافیائی به نام ̎تالیالوچی̎ (سیراوو) درگیری پیدا کرده، پای ̎کارلیتو̎ را به میان می‌کشد. ̎گیل̎ (میلر)، دختر مورد علاقهٔ ̎کارلیتو̎ او را از وارد شدن در ماجرای ̎دیو̎ و موکلش بر حذر می‌دارد، اما ̎کارلیتو̎ که خود را مدیون ̎دیو̎ می‌داند با او همکاری می‌کند. ̎دیو̎، ̎تالیالوچی̎ و پسرش ̎فرانکی̎ (پاسدار) را می‌کشد و با این کار، آتش کینه و انتقام را شعله‌ور می‌کند. ̎کارلیتو̎ نیز که قصد دارد با ̎گیل̎ به میامی برود، سرانجام در ایستگاه قطار کشته می‌شود.
ـ پاچینو در یکی از فیلم‌های پیشین خود می‌گوید: ̎ هر وقت فکر می‌کنم که از دور خارج شده‌ام، آنان باز پای مرا وسط می‌کشند.̎ ̎کارلیتو̎ می‌خواهد کارهای خلاف را کنار بگذارد، می‌خواهد آدم سر به راهی بشود، اما وفاداری و احساس دین او را ناچار می‌سازد بار دیگر وارد میدان می‌شود و هر خطری را به جان بخرد ـ و شخصیتی با این خصوصیات بی‌تردید طرف توجه و همدلی همهٔ تماشاگران است. د پالما پس از تسخیر ناپذیران (۱۹۸۷)، بار دیگر در راه کارلیتو، به دنیا آشنای خود باز می‌گردد تا به واسطهٔ آن به کسانی که او را باور ندارند ثابت کند، فیلمسازی قابل توجه است و می‌تواند آثار گنگستری حماسی بسازد و صحنه‌هائی عظیم خلق کند. فیلم، که در کارنامهٔ د پالما همان ارزش دماغهٔ وحشت (۱۹۹۱) را در کارنامهٔ مارتین اسکورسیزی دارد، مؤید این قاعده است که فیلمساز خوب اگر مواد خوبی در اختیار داشته باشد، اثر ماندگاری خواهد ساخت. و عنصر مهم راه کارلیتو، علاوە بر فیلمنامهٔ اقتباسی آن، بازی جدی پاچینو است. موسیقی متن دویل نیز در یادها می‌ماند.