تعادل - EQUILIBRIUM

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : یان د بونت و لوکاس فاستر
کارگردان : کورت ویمر
فیلمنامه‌نویس : کورت ویمر
فیلمبردار : دیون بیبی
آهنگساز(موسیقی متن) : کلاوس بادلت
هنرپیشگان : دامینیک پرسل، کریستیان بیل، شان بین، کریستیان کارمان، جان کیو، شان پرتِ‌وی، ویلیام فیشتنر، آنگس مکفجین، دیوید باراش، تای دیگز، ماریا پیا کالزون، ماتیو هاربور، امیلی سیورت و امیلی واتسن
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۷ دقیقه


قرن بیست و یکم است و بازمانده‌های جنگ جهانی سوم پی برده‌اند که دیگر نمی‌توان به طبیعت بی‌ثباتِ بشر اعتماد کرد. به همین جهت، حاکم سرزمین، ̎پدر̎ (پرت‌وی) از طریق معاون قدرتمند خود، ̎دوپون̎ (مکفجین) فرمان داده که همهٔ احساسات بشری را سرکوب کنند، از این‌رو به همه دستور داده شده که هر روز ̎پروزیوم̎، قرص سرکوب‌گر احساساتِ خود را بخورند و هر نوع اثر هنری، خطرناک تشخصیص داده شده که بلافاصله پس از کشف ابود می‌شود. برای اطمینان از اجرا شدن قانون، گروه‌هائی دولتی تحت عنوان ̎گراماتون̎ آموزش دیده‌اند که ورزیده و خطرناک‌اند. قابل‌ترینِ این افراد، ̎جان پرستن̎ (بیل) است. او نه تنها موقع اعدام همسرش (کالزون) به خاطر زیر پا گذاشتن قانون، دخالتی نکرده، بلکه هم‌قطارش، ̎پاتریج̎ (بین) را نیز به خاطر مخفی کردن یک اثر ادبی، به قتل رسانده است. ̎پرستن̎ که در حال حاضر دو فرزندش، ̎رابی̎ (هاربور) و ̎لیزا̎ (سیورت) را به تنهائی بزرگ می‌کند، خود را با ̎برانت̎ (دیگز) هم‌کار می‌یابد که مردی است به شدت سرسپردهٔ حاکمان و می‌خواهد به ̎پدر̎ و ̎دوپون̎ کمک کند تا یک جنبش شورشی زیرزمینی به رهبری ̎یورگن̎ (فیشتنر) را ریشه‌کن کنند. اما وقتی یک روز ̎پرستن̎ از سرِ حواس‌پرتی، قرص ̎پرِوزیومِ̎ خود را نمی‌خورد، تحت تأثیر احساسات و حرف‌های ̎مری اوبراین̎ (واستن)، یک مخالف محبوس، قرار می‌گیرد که باعث می‌شود ̎پرستن̎ جایگاه و هدف خود را در دنیائی که احساس و عاطفه راغیرقانونی اعلام کرده، زیر سئوال ببرد. از آن به بعد، ̎پرستن̎ خود را تحت تعقیب هم‌کاران سابقش می‌یابد و در حالی‌که از دست ̎برانت̎ و دیگران که دنبالش هستند تا او را به قتل برسانند، فرار می‌کند، سعی دارد ̎یورگن̎ و گروهش را پیدا کند تا به آنان بپیوندد.
● اثری ضعیف و مُهمل با فیلم‌نامه‌آی چرند از ویمر که در کارنامه‌اش فیلم‌نامه‌های کرهٔ بَری لوینسن (۱۹۹۸) و فردا هرگز نمی‌میرد راجر اسپاتیس وود (۱۹۹۷) نیز دیده می‌شود. در آیندهٔ شبه‌فاشیستی و مثلاً اسرارآمیز فیلم جوام انسانی فرهنگ‌زدائی و احساسات بشری مطرود شده‌اند، و مخدری که همهٔ مردم به شکل اجباری و روزانه برای از بین بردن احساسات خود مصرف می‌کنند ظاهراً بیش از همه بر سازندگان فیلم اثر کرده است! بیل با چهرهٔ بلازده و بردباری حوصله‌سربرش، در نقشی مثبت که شاید منفی‌ترین نقطه‌ٔ کارنامه‌اش باشد ظاهر می‌شود، و رابطهٔ او با واتسن غیرقابل باور و توخالی، و خود واتسن و اندیشه‌هایش غیرقابل درک و هم‌راهی است. فیلم‌برداری متظاهرانه و حتی طراحی صحنه قابل قبولِ وولف کروگر هم به کمک این فیلم آشفته و مهمل نیامده‌اند. ایده‌های کار و سبک تصویری چهل‌تکهٔ آن ملغمهٔ سطحی و دردناکی از ماتریکس (برادران واچووسکی، ۱۹۹۹)، ۱۹۸۴ (مایکل رادفورد، ۱۹۸۴) و فارنهایت ۴۵۱ (فرانسوا تروفو، ۱۹۶۶) و شامل اشاره‌های احمقانه و پوشالی به آثار بزرگانی مثل فریتس لانگ، لنی ریفنشتال و ری‌برادبری است.