استرس بی حرکتی مادر در دوران بارداری و تاثیر آن بر واکنش ترس فرزندان نر موش صحرایی نژاد ویستار

در این پژوهش كه بر روی حیوانات نژاد ویستار انجام گرفت موشهای صحرایی نر و ماده نژاد ویستار با یكدیگر آمیزش داده شد . موش های صحرایی آبستن به دو گروه تقسیم شدند . یك گروه شرایط عادی آزمایشگاه را گذراندو گروه دیگر در طی هفته سوم آبستنی هر روز به مدت ۲ ساعت تحت استرس بی حركتی قرار گرفت . فرزندان نرآنها در سن ۸۰ روزگی به ده گروه تقسیم شدند كه به مدت یك هفته هر روز ۱/۰ میلی لیتر روغن آفتابگردان یا ۵۰ ، ۱۲۵ ، ۲۰۰، ۳۰۰ میكروگرم “تستوسترون انانتات” محلول در همان حجم روغن دریافت كردند و در ۸۷ روزگی در ماز + مرتفع مورد آزمایش های رفتاری قرار گرفتند. تزریق ۱۲۵ میكروگرم تستوسترون در موشهایی كه در دوران جنینی شرایط عادی را گذرانده بودند موجب كاهش واكنشهای ترس نسبت به كنترل شد(۰۵/۰ P< ) ، به اینصورت كه این موشها مدت بیشتری در بازوهای بازباقی مانده ودفعات بیشتری به این بازوهاوارد می شدند . این اثر تستوسترون احتمالاً از طریق مهار محورهیپو تالاموس - هیپوفیز- آدرنال است .
استرس قبل از تولد موجب افزایش بروز ترس گردید ( ۰۰۱/۰ p<) به نظر می رسد این اثر از طریق افزایش فعالیت محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال(HPA)و نیز تاثیر فاكتور رها كننده كورتیكوتروپینCRF)بر مراكز عصبی از جمله آمیگدال ولوكوس سرولئوس باشد . تیمار تستوسترون در موشهای استرس دیده نیز موجب كاهش ترس گردید, این واكنش احتمالاً از طریق تاثیر مهاری تستوسترون بر محورهیپوتالاموس -هیپوفیز-آدرنال و مهار مراكز عصبی ترس است

منبع : مجله زیست شناسی ایران