احمد ابوزید بلخی

جنسیت: مرد
نام پدر: سهل
تولد و وفات: (۲۳۵ -۳۲۲) قمری
محل تولد: شامستیان ، از روستاهای نزدیک بلخ خراسان
شهرت علمی و فرهنگی: ادیب ، متکلم ، فیلسوف شیعه و جغرافیدان
پدر او از سجستیان و معلم کودکان بود. در جوانی به بغداد رفت تا در مذهب امامیه تحقیق کند. در آنجا به محضر یعقوب بن اسحاق کندی را یافت ونزد او به کسب علوم عقلی پرداخت. وی هشت سال در عراق بسر برد ، و در این مدت فلسفه ، نجوم ، طب ، طبیعیات ، علم کلام و دیگر دانش‌ها را فرا گرفت. سپس از راه هرات به بلخ برگشت. ابوزید علاوه بر تألیفات گران‌قدر ، شاگردانی نیز داشت از جمله: ابن فریغون ، ابوالحسن محمد یوسف عامری ، ابومحمد حسن وزیری. برخی از محققان ، زکریای رازی را نیز در فلسفه از شاگردان او می‌دانند و رازی به سبب تعلیمات وی به فلسفه نو قیثاغوری متوجه گردید. ابوزید را سومین متکلم بزرگ عالم اسلام می‌دانند. و بعضی منابع وی را در عراق جاحظ خراسان لقب داده‌اند. حدود هفتاد تألیف به او نسبت داده‌اند از جمله: "صورالاقالیم‌ الاسلامیه"؛ "جمل مصالح‌ الانفس"؛ "العلم ‌و التعلیم"؛ "تفسیر ابی زید بلخی"؛ "لغات‌القرآن" ، "شرایع‌الادیان"؛ "رسالهٔ حدود فلسفه"؛ "فضیلهٔ علوم ریاضیات"؛ "الاسماء والکنی ‌والالقاب"؛ "عصمت‌ الانبیاء".

منبع : مطالب ارسالی