اتوبوس های در راه مانده

نگاهی به ساعتم كردم. بعد از چیزی حدود بیست دقیقه، سر و كله اتوبوس پیدا شد. جمعیت منتظر به سمت اتوبوسی كه هنوز متوقف نشده بود حمله كردند. به هر حال از آن جمعیت مشتاق زرنگ ترین و البته ریزه ترین آنها موفق شدند سوار شوند و اتوبوس درحالی كه چند نفری همچنان سعی می كردند به آن برسند، حركت كرد.
باز هم من ماندم و زمانی كه داشت از دست می رفت. بالاخره مجبور شدم از یك دویست تومانی بگذرم و سوار تاكسی شوم. صندلی جلو نشستم. نگاهی به داخل ماشین انداختم، مشكل یك صندلی خالی بود. گرما امانم را بریده بود و استرس دیر رسیدن به سر كار و توبیخ مجدد هر لحظه در من بیشتر می شد. نگاهی به راننده انداختم. با خونسردی نشسته بود و قصد رفتن نداشت. به ناچار مجبور شدم برای خلاصی از این وضعیت كرایه نفر چهارم را هم حساب كنم.
بعد از ۱۵ دقیقه ناقابل ماشین به سختی از زمین كنده شد. حس كردم به هوا پرتاب شدم. به زحمت از برخورد سرم با شیشه جلوگیری كردم، برای اینكه به اعصابم مسلط باشم و از كوره در نروم به بیرون چشم دوختم، تا چشم كار می كرد ماشین بود و دود و گرما.
پشت چراغ قرمز متوقف شدیم. راننده پیاده شد و كاپوت ماشین را بالا زد و با بطری داخل رادیاتور ماشین آب ریخت. راننده خودروی كناری هم در ماشین را كاملا باز كرد و با یك مقوا مشغول باد زدن خودش شد. چراغ سبز شده بود و راننده هنوز مشغول كار خودش بود. صدای بوق ممتد ماشین های عقبی، راننده را كه فراموش كرده بود داخل یكی از شلوغ ترین خیابان های شهر ایستاده، به خود آورد. به سرعت در كاپوت را بست و داخل ماشین شد. من كه هنوز شوك اولیه حركت ماشین را فراموش نكرده بودم با یك دست دستگیره در و با دست دیگر داشبورد ماشین را محكم چسبیدم.
این بار ماشین با ناله ای به حركت درآمد. هنوز چند متری نرفته بودیم كه چشم آقای راننده به دو نفر كنار خیابان افتاد. آقای راننده با قیافه حق به جانبی گفت كه دیگر نیازی نیست من كرایه دو نفر را حساب كنم و خواهش كرد كمی دوستانه تر بنشینم و صندلی جلو را كه چند وقتی بود حس می كردم به یك نفر اختصاص دارد، با نفر دوم تقسیم كنم و...
این در حالی اتفاق افتاد كه ما در منطقه طرح ترافیك بودیم و من با خود می اندیشیدم: چه لزومی دارد قوانینی كه توان اجرای آن را نداریم، تصویب كنیم؟ مگر قرار نبود به جای دو نفر، یك نفر در صندلی جلو بنشیند؟

منبع : همشهری