۱۸ آبان ـ ۹ نوامبر ـ روزی که مرد بزرگی به نام شارل دوگل درگذشت

نهم نوامبر سال ۱۹۷۰ شارل دوگل ــ مردی كه عاشق بی قرار میهنش، فرانسه بود ــ دیده از جهان فرو بست. وی ۲۲ نوامبر سال ۱۸۹۰ در «لیل» به دنیا آمده بود و پدرش مدرس فلسفه و ادبیات بود.
مورخان در این نكته متفق القولند كه فرانسویانی كه به اندازه دوگل در اندیشه بزرگی و حفظ شئونات فرانسه و خدمت به آن بوده اند به شمار انگشتان دست نمی رسند. به گفته فرانسوا میتران رقیب سیاسی دوگل، هیچ فرانسوی به اندازه دوگل فرانسه را دوست نداشت؛ دوگل سخنگو و نماد شخصیت و وجدان فرانسه بود.
در مراسم ترحیم دوگل كه ۱۲ نوامبر ۱۹۷۰ بر گزار شد هشتاد رئیس كشور و رئیس دولت شركت كرده بودند، ولی طبق وصیت او به هیچكدام اجازه داده نشد كه در مراسم تدفین او در دهكده محل اقامتش حضور یابد.
دوگل از جوانی عاشق خواندن تاریخ و نوشتن بود. او در جنگ جهانی اول در جبهه «وردن» زخمی شد و به اسارت آلمانی ها در آمد. پس از جنگ، دوگل خاطرات اسارت نسبتا طولانی خودرا به صورت كتاب منتشر ساخت.
با ایجاد خط دفاعی «ماژینو» مخالفت كرد و در عوض نظر داد كه فرانسه برای دفاع از خود، واحدهای زرهی و مكانیزه با تحركت زیاد داشته باشد. دولت وقت فرانسه نظر اورا نپذیرفت، ولی آلمانی ها آن فرضیه را وارد دروس مدارس نظام خود كردند و همان را به اجرا در آوردند و با همان تاكتیك فرانسه را تصرف كردند.
پس از آغاز جنگ جهانی دوم و موفق نبودن فرانسه در آن، دوگل با سازش با آلمان مخالفت كرد و به انگلستان رفت و فرانسه آزاد و جنبش مقاومت را به وجود آورد. در اوت ۱۹۴۴ به فرانسه بازگشت و در آزاد كردن پاریس مشاركت كرد.
پس از جنگ، رهبری فرانسه را به دست گرفت، و یك جبهه ناسیونالیست مافوق احزاب تاسیس كرد. بانی جمهوری پنجم بود و در دور دوم به قدرت رسیدن خود به الجزایر استقلال داد و با اعتقاد به استقلال عمل فرانسه و اروپای قاره ای، دفاتر «ناتو» را از فرانسه اخراج و فرانسه را از فعالیت های نظامی این اتحادیه نظامی كناركشید و تا زنده بود با عضویت انگلستان در بازار مشترك مخالفت ورزید، رشته های دوستی فرانسه با شوروی و آلمان را مستحكم ساخت و میان سران فرانسه و این دو دولت ملاقاتهای منظم سالانه ترتیب داد و بالاخره فرانسه را به یك قدرت اتمی مستقل مبدل ساخت.
از آنجا كه با حكومت پارلمانی به دلیل سیاسی كاری نمایندگان پارلمانی میانه خوب نداشت بر اختیارات ریاست جمهوری افزود. باوجود این، در سال ۱۹۶۸ با اعتصابات و تظاهرات دانشجویی و كارگری كه محرك آنان كمونیستها و سوسیالیستها بودند رو به رو شد، اما شكست نخورد. هنگامی احساس شكست كرد كه با خواست او مبنی بر محدود شدن اختیارات سنای فرانسه موافقت نشد كه انتظار آن را نداشت و در آوریل ۱۹۶۹ كناره گیری كرد و به نوشتن كتاب روی آورد كه ۱۷ ماه بعد در گذشت. وی درجه خود را از سرتیپی كه اوایل جنگ به او داده شده بود ارتقاء نداد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز