این همه کشتار و این همه سکوت

گویی كه جهان به خود قبولانده كه تا زمانی كه كشتارها در حق فلسطینی ها توسط موجودیت صهیونیست انجام پذیرد، باید ساكت باقی بماند. زیرا ملت های عرب كه عقل و ذهن نخبگان و پیشگامان و جوانانش به بازی گرفته شده است به نظر می رسد كه در حالتی از بیهوشی مستمر فرورفته كه فقط با وقوع رخدادهای بسیار بزرگ از آن حالت خارج خواهند شد و به نظر می ر سد كه كشتن فلسطینی ها از زن و مرد و كودك در كشتارهای وحشیانه و نژادی از جمله حوادثی كه باید ملت های عرب را بیدار سازد محسوب نمی شود. زیرا دیدن صحنه های كشتار فلسطینی ها به امری عادی تبدل شده و شخص عرب از دیدن آن ها می گریزد و سعی می كند كه كانال های دیگری كه فیلم و یا برنامه های دیگر نمایش می دهند را تماشا كند.
از آن جا كه دو قصاب بزرگ (امریكا و اسراییل) تصور می كنند كه از هرگونه مجازاتی درامان هستند و بیداری عربی تحقق نخواهد یافت و منافع آن ها در هیچ حالتی به خطر نخواهد افتاد، فلسطین و عراق را به چشمه های جوشانی از خون تبدیل كرده اند. آن ها به این باور رسیده اند كه ارتكاب جنایت ها و كشتارهای زشت به كاری روزانه تبدیل شده كه نمی توان آن را كنار نهاد و امنیت آن ها زمانی تأمین خواهد شد كه امنیت دیگر ملت ها به خطر افتد و خیر و بركت زمانی برای آن ها به وجود خواهد آمد كه بدبختی و تیره روزی برای دیگر ملت ها فراهم شود. بنابراین می توان گفت اگر یك مادر فلسطینی و یا عراقی بر فرزند كشته شده خود بگرید و اگر جنگنده ها، خانه ها را بمباران و افراد بیگناه را تكه تكه كنند و اگر تانك ها، انسان های بیگناه را زیر چرخ های خود له كنند، امری عادی است اما این كه اگر كسی بر این وحشیگری اعتراض كند، یا به مخالفت با یهود و یا به تروریست تندرو، تعبیر خواهد شد! اگر بوش در هم نظرسنجی ها به مرد خطرناك تبدیل شده و وجودش برای صلح جهانی یك خطر محسوب شده، عرب هایی كه در كشورهای فلسطین و لبنان و عراق همه روزه توسط امریكایی ها به قتل می رسند در وجود او چهره یك دولت و هم پیمان می بینند و همیشه نسبت به او فروتنی و تواضع نشان می دهند و همیشه با او برای ایجاد روابط طبیعی با دشمنی راهبردی ملت های عرب، محرمانه سعی در امضای قرارداد دارند.
حال باید پرسید پس از این همه امتیاز دادن ها و سكوت كردن ها چگونه می توان از جنایتكار خواست كه از جنایت خود و قاتل از كشتار خود دست بردارد؟
منبع: اخبار الخلیج چاپ بحرین ۶/۱۱/۲۰۰۶
نویسنده: فوزیه رشید

منبع : مطالب ارسال شده