تختی آن سالها چه گفت؟

▪ «من ورزش را دوست دارم. تمرین می كنم برای این كه ورزش كرده باشم. راستش مدتی است به این نتیجه رسیده ام كه مردم ما احتیاج دارند كه ورزش كنند. ورزش به نحو دیگری در ایران عقب است و به نحو بارزی در حال تشریفاتی شدن است. قهرمان سازی را نمی گویم، در این راه پیشرفت كرده ایم ولی از ورزش عقب هستیم و بخصوص جوانان ما آنقدر كه به سوی بی حالی و ضعف گرایش پیدا می كنند، به ورزش رغبت نشان نمی دهند و عجیب است كه بسیاری از هموطنان و دوستانم كه شور و شوق خاصی نسبت به وطن خود دارند، از لحاظ جسمی ضعیف و از لحاظ روحی كسل هستند كه این نشان می دهد آنها ورزش نمی كنند.»
▪ «من جوانان وطن خود را دوست دارم. مدتی بود در پی علت و دلیل ضعف و زبونی آنها بودم. می دانید بسیاری از آنها عزت نفس و شجاعت و شهامت را از كف داده اند و آرمان های ملی را فراموش كرده اند. برای این كه از لحاظ جسمی علیل و خسته اند، توانایی اخلاق خود را از دست داده اند. بدیهی است بی میلی به توانایی و ورزش، علاقه خاصی به سیگار و قهوه و تفریحات دیگر پیش می آورد و برای مردم ما و بخصوص جوانان ما كه باید شور و شوق خاصی برای آرمان هایشان نشان دهند، عیب بزرگی است و مهم ترینش این است كه با ورزش خصلت جوانمردی و ملیت خواهی را در مردم برمی انگیزانیم. صرفنظر از این كه به این طریق با الكل، اعتیاد و بیماری و بلاهای دیگر نیز خود به خود مبارزه می شود. به اعتقاد من این یك نوع ریشه كنی یأس و ذلت در نسل جوان و یك زیربنای مطمئن برای اجتماع كنونی ایران است. ملت ما می تواند با بهره گیری از سنت های باستانی و اعتلای جوانمردی و زنده نگه داشتن خصلت های بزرگی و نجابت و شرافت و با سجایای نیك شهامت و شجاعت زیربنای محكمی برای افتخارات ملی خود بسازد و برای این منظور واقعاً جای تأسف است كه در مملكت ما از ورزش و تأثیر آن در زندگی اجتماعی مردم غافل مانده اند و یا به آن به صورت یك چیز تشریفاتی می نگرند. این اعتقادی است كه من فكر می كنم بسیاری از مردم ایران و جوانان روشنفكر می توانند با همدلی و مبارزه در راه آن خدمت بزرگی به مملكت خود بنمایند و راه نجاتی است برای استعدادهای جوان ما كه با زهر آب های اعتیاد و فساد دارند می خشكند! كه این بلیه بزرگی است.»
▪ «من سعی می كنم تا این فكر تازه خود را نیز به سایر دوستان ورزشكارم تعمیم دهم كه برای ترقی و تعالی ملت ایران یك «نهضت ورزشی» به وجود بیاوریم... برای این كار می توانیم چند دوره «قهرمان سازی» را كنار بگذاریم تا حدودی دور تماس های خارجی و رقابت های جهانی را خط بكشیم و یا به حداقل برسانیم و در عوض با همكاری مردم سعی كنیم كه با امكانات بیشتر ورزش را از كودكستان تا كارخانه تعمیم دهیم و بهتر است برای این منظور ورزش در سراسر ایران اجباری شود. ما از این كار نتایج حیرت انگیزی می گیریم.»

منبع : روزنامه ایران