مشکلات را دوست داشته باش

فرض كنید در یك سیستم مشكلاتی وجود دارد و شخصی هم سخت مشغول حل این مشكلات است. حل مشكل فرح‌بخش است و به كار بسیاری اشخاص معنا می‌بخشد. «من این هفته پانزده مشكل اساسی را حل كردم»، «بدون من كارخانه اجبارا تعطیل می‌شد»، «من با متوقف كردن آن محموله، شركت را از دردسرهای زیادی رهانیدم».
وقتی مشكلات فراوانی وجود دارد، افراد می‌توانند به راحتی ارزش خود را در شركت اندازه‌گیری كنند. حل مشكلات بدون شك الزامی است. مشكل‌گشایان خوب خیلی مهم‌اند. ولی حل همه مشكلات موجود به بهبود كیفیت نمی‌انجامد. وقتی ما محصولات معیوب را شناسایی و از رده خارج می‌كنیم، منشا مشكلات دست نخورده می‌ماند.
بهبود عملیات و كاهش تعداد مشكلاتی كه توسط سیستم ایجاد می‌شود، لذت فوری ناشی از حل مشكلات را ندارند. معمولا تفكر زیاد و مطالعه نظریه و شرایط موجود ضروری است. گاهی اوقات بهبودها ناچیزند ولی بهبودها، بزرگ یا كوچك فزاینده هستند و در مدتی كوتاه مشكلات روزانه كاهش می‌یابند. بهبود می‌تواند تهدیدی برای برخی افراد باشد. افرادی كه سخت مشغول حل مشكلات هستند، توسط بهبود تهدید می‌شوند و در برابر آن مقاومت می‌كنند. البته وقتی مدیریت، خود را در مقابل كارمندانش قرار دهد و افراد را كالاهایی بداند كه وقتی نیازی به وظیفه شغلی آنها نبوده است، دیگر باید بروند، طبیعی است كه مقاومت افراد در برابر بهبود سیستم به حق است و قابل درك.
وقتی افراد بر پایه تعداد مشكلاتی كه حل می‌كنند، قضاوت شوند، اوضاع پیچیده‌تر می‌شود. هر كس كه وقت خود را صرف بهبود حقیقی سیستم می‌كند، از میزان مشكل‌گشایی خود و افراد گروه كم می‌كند. از این رو نه تنها خود را از محل كار بیكار می‌كند بلكه به همكاران خود هم زیان می‌رساند.
شركتی كه از حربه ترس استفاده می‌كند و مدیریت ارشد را رودرروی كارگران و مدیریت میانی را رودرروی هر دو قرار می‌دهد، نمی‌تواند در كیفیت بهبود پیوسته ایجاد كند، امری كه برای رقابت در بازار لازم است.

منبع : تهران امروز