پا را به اندازهٔ گلیم خود دراز کن

در انجام كارها باید حد و مرز خود را شناخت و به اندازهٔ شأن و توان خود پیش رفت .
آورده اند كه ...
روزی فرمانروایی از راهی می گذشت ، شخصی را دید كه روی گلیم خود خوابیده است و چنان خود را جمع كرده كه به اندازهٔ گلیم خود در آمده فرمانروا دستور داد كه یك مشت سكه به آن مرد فقیر بدهند .
آن مرد شرح ماجرا را برای دوستان خود تعریف كرد ، در میان آن جمع ، شخص طماعی بود ، به فكر افتاد كه او هم از انعام فرمانروا نصیبی ببرد ، به این امید سر راه فرمانروا گلیمی را پهن كرد و به انتظار بازگشت فرمانروا نشست ، وقتی كه موكب فرمانروا رسید ، هر یك از دستها و پاهای خود را بطرفی دراز كرد ، بصورتی كه نصف بدنش روی زمین بود .
در این حال ، فرمانروا او را دید و فرمان داد تا آن قسمت از دست و پای مرد طماع را كه از گلیم بیرون مانده بود قطع كنند .
یكی از محارم فرمانروا از او سؤال كرد كه شما در راه رفت ، شخصی را در این مكان خفته دیدید و به او انعام دادید ، اما در بازگشت ، شخص خفتهٔ دیگری را دیدید و تنبیه كردید ، چه سری در این كار است ؟
فرمانروا پاسخ داد : شخص اول پای خود را به اندازهٔ گلیم خود دراز كرده بود ، اما شخص دوم پایش را از گلیمش بیشتر دراز كرده بود .

منبع : شمیم