آیا این اصول جدید هستند؟

۱) وزنه را موقع پائین آوردن، آرامتر از زمانی که می‌خواهید آن را بلند کنید جابه‌جا کنید.
زمانی که با وزنه تمرین می‌کنید می‌بایست کنترل وزنه در دست شما باشد و نه کنترل شما در دست وزنه. حتی با این وجود که فرد در بخش واگرای حرکت (پائین آوردن وزنه یا همان کشش عضله) در قیاس با بخش همگرای (منقبض‌ شدن عضله) حرکت قوی‌تر است. باز تنها ۵۰ درصد فیبرها جهت پائین آوردن وزنه فعال (درگیر) می‌شوند. بنابراین نقش واقعی در فیبرهای فعال شده دو برابر می‌باشد.
به همین خاطر می‌بایست در ست‌هایتان از این مزیت با به حداکثررسانی فشار وارده به عضلات در بخش واگرائی هر تکرار بیشترین استفاده را ببرید.
۲) هیچ وقت فرم اجراء حرکت را قربانی مقدار وزنه نکنید
افرادی را می‌شناسیم که در عرض یک ماه توانسته‌اند ۶۰ پوند بر مقدار وزنه تمرینی‌شان در حرکت پرس سینه بیفزایند. این افراد این کار را تنها با تغییر در فرم اجراء حرکتشان به ترتیبی که خواهید خواند انجام داده‌اند.
۱) ۲۵ پوند از طریق بلند کردن هیپ (باسن) از روی میز
۲) ۱ پوند به وسیله ضربه زدن در پائین‌ترین بخش از دامنه حرکت
۳) ۱ پوند به‌وسیله بازتر گرفتن فاصله دست‌ها بر روی میله
۴) ۱۵ پوند به دلیل کامل بالا نیاوردن میله هالتر. موارد فوق یکی از دلایل اصلی توصیه من به تغییر دادن حرکت پس از ۶ جسله تمرین برای آن عضله می‌باشد. یعنی دقیقاً زمانی که در آن حرکت به نقطه ایست می‌رسید موقع تغییر و یا تعویض آن حرکت فرا می‌رسد.
۳) همیشه می‌بایست به دنبال روشی باشید که اجراء حرکت را برایتان دشوارتر کند
برای مثال مکث کوتاه‌مدت هالتر بر روی زمین در بین تکرارها در حرکت ددلیفت باعث وارد شدن فشار بیشتر بر روی سیستم عصبی عضلات در قیاس با ضربه زدن هالتر (وزنه‌ها) به زمین و بالا آوردن آن به‌وسیله نیروی عکس‌العمل وزنه می‌شود.
بدنسازان موفق عضله را احساس می‌کنند و نه وزنه را.

منبع : مجله دانش ورزش