گشنیز Coriander

● نام علمی آن:Coriandrum Sativum L.. می باشد.
●محل تولید و رویش : بومی جنوب اروپا و مناطق مدیترانه ای است و در آسیا نیز انتشار دارد. در ایران در کرمانشاه، آبادان، تبریز، کرمان، بلوچستان، بوشهر و برازجان می روید.
در قرون وسطی به عنوان داروی عشق مصرف می شده و در داستان هزار و یک شب از آن به عنوان محرک قوای جنسی زیاد یاد شده است. برگهای آن منبع غنی از ویتامین A و C است.
خواص و کابرد آن: تخم گشنیز را به عنوان ادویه و به عنوان داروی مقوی معده و رفع سوء هاضمه و بادشکن مصرف می کنند. برای نرم کردن سینه و مقوی و برای تبهای نوبه ای استفاده می شود. قطره آن در چشم از بروز آبله و حصبه جلوگیری نموده و دافع زردی است. مضمضه آن رافع جوشهای دهان و سوزش آن و مسکن درد دندان کرم خورده است.
جویدن آن بوی دهان را زایل و مقوی لثه، خواب آور، رافع استفراق، مسکن صفرا و التهاب معده است.
مسکن و آرام بخش است و برای مقابله و مبارزه با آثار سموم ازته که از فساد پروتئین های حیوانی و گیاهی حاصل می شود مفید است.
برگهای گشنیز را روی دانه های سرخک اطفال می مالند و تخم آن قاعده آور و ترشح شیر را افزایش می دهد.
● مضرات آن: زیاد خوردن آن موجب فراموشی و اختلال ذهن و ضعف اعصاب شده و ایجاد گرفتگی در حنجره و اختلال در تارهای صوتی می نماید. برای اشخاصی که مبتلا به آسم و تنگی نفس هستند مضر و مصلح آن تخم مرغ عسلی و سکنجبین است. زیادی در خوردن آن موجب لکنت زبان می شود.
از نظر اطبای سنتی : تخم گشنیز از نظر طبیعت سرد و خشک است و از نظر خواص مفرح و مقوی دماغ و قلب است. خفقان و وسواس را رفع می کند و برای تقویت معده مفید است. اسهال و سیلان اسپرم را بند می آورد و برای زخمهای مجاری ادرار مفید است.
بقراط حکیم در یونان گشنیز را به علت خواصی که برای معالجه تشنج و صرع داشت و خواب آرامی و درهای رحمی را تخفیف می داد و تشنجات معده را برطرف می کرد و نطفه را برای جفت گیری و بچه دار شدن تقویت تقویت می نمود. مصرف می کرد.
● اثر روحی و روانی: انرژی بخش، شادی آفرین و روح افزاست.

منبع : سایت دوستان