شنبه, ۱ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 20 April, 2024
مجله ویستا
فضا کجاست !!؟
فضا كجاست؟ اغلب درباره سفرهای فضایی مطالبی می شنویم، اما به راستی مرز بین فضا و زمین كجاست؟ از چه منطقه ای باید گذر كنیم تا اسم ما نیز در فهرست پرافتخار فضانوردان ثبت شود؟ این مقاله تلاش دارد تا به این پرسش اولیه پاسخ گوید.فضای بیرونی [Outer Space] كه به اختصار فضا نیز نامیده می شود، به منطقه ای نسبتاً خالی از جهان اطلاق می گردد كه بعد از لایه جو اجرام سماوی قرار دارد. بنابراین اگر در ماه زندگی كنیم، پا در ماه و سر در فضا داریم چون این جرم سماوی فاقد جو است اما اوضاع در زمین متفاوت است و برای رسیدن به فضا باید كیلومترها از سطح این جرم سماوی دور شویم.
لایه های مختلف جو زمین در یك تقسیم بندی كلی می توان جهان هستی را به سه منطقه فضای خاكی، فضای جوی و فضای بیرونی تقسیم كرد. فضای خاكی بخشی از جهان را تشكیل می دهد كه مولكولهای جامد با گرد آمدن در كنار هم جرمی سماوی را تشكیل داده باشند. فضای جوی قسمتی از دنیا است كه چگالی مولكولهای گاز در آن به قدری است كه نمی توان آن فضا را تهی فرض كرد. جو ناهید، زمین، بهرام یا قسمت اعظم سیاره های مشتری گونه مانند مشتری، كیوان و اورانوس از این دسته هستند. اما فضای بیرونی منطقه ای است كه علی رغم تصور عامه مردم خالی و تهی نمی باشد بلكه چگالی مواد در این ناحیه بسیار اندك است. در فضای بیرونی غالباً گاز هیدروژن، یونها، ذرات تشكیل دهنده اتم (الكترونها و پروتنها) و گاهی اوقات غبارهای فضایی یافت می شود اما میزان این مواد در گستره عظیم این منطقه چونان كم است كه می توان به نسبت فضای خاكی و یا جوی، آنجا را تهی فرض كرد.
زمین از جمله مناطقی در جهان است كه هر سه فضا را در خود دارد. مرز بین فضای خاكی و فضای جوی كاملاً مشخص و معلوم می باشد. اما برعكس مرز مشخصی بین فضای جوی و فضای بیرونی وجود ندارد. جو زمین با افزایش ارتفاع رقیق می شود و به تدریج جای خود را به فضای بیرونی می دهد. از این رو مرزی مجازی برای گذر از فضای جوی به فضای بیرونی تعریف شده است. با توجه به كاربردها و نگاه های متفاوت چندین مرز به وجود آمده است.
طبق تعریف فدراسیون بین المللی هوانوردی، خط كارمن [Karman Line] در ارتفاع ۱۰۰ كیلومتری از سطح متوسط دریاها مرز بین هوا و فضا می باشد. این تعریف به این دلیل انتخاب شده است كه بعد از این ارتفاع غلظت جو به دلیل افزایش ناگهانی و شدید دما به قدری كاهش می یابد كه می توان از نیروی پسای ناشی از برخورد مولكولهای جو با شئ پرنده صرف نظر كرد. از دیگر سو طبق تعریف رسمی ایالات متحده آمریكا فردی كه قادر باشد در ارتفاعی بیش از ۸۰ كیلومتر از سطح زمین پرواز كند، مفتخر به كسب عنوان فضانوردی خواهد شد. این ارتفاع جایی است كه لایه مزوسفیر [Mesosphere] تمام می شود. اما مهندسان طراح هوافضا، هنگام طراحی و یا شبیه سازی بازگشت اجرام به جو زمین، گذر از ارتفاع ۱۲۰ كیلومتری را عبور از مرز فضا به جو می شناسند. سرعت بسیار زیاد اجسام در بازگشت به جو دلیل تفاوت دیدگاه این دسته از مهندسان با گروه اول است. در سرعتهای بسیار زیاد، جو رقیق فاصله بین ارتفاع ۱۲۰ تا ۱۰۰ كیلومتری، پسای اتمسفری قابل توجهی تولید می كند.
فضای بیرونی خود شامل تقسیمات فراوانی است. بخشی از فضای بیرونی كه در داخل منظومه شمسی قرار دارد را فضای بین سیاره ای می نامند. با گذر از هلیوپاس ( [Heliopause] مرز منظومه شمسی، جاییكه بادهای خورشیدی با بادهای ستاره ای كهكشان راه شیری برخورد می كنند) وارد قسمتی از فضای بیرونی می شویم كه به آن فضای بین ستاره ای می گویند. در قدم بعدی با گذر از مرز كهكشان راه شیری وارد منطقه بسیار جدیدی و شگفت انگیزی می شویم كه از آن با فضای بین كهكشانی یاد می شود.
عدم وجود جو در فضای بیرونی (یا به عبارت بهتر، غلظت بسیار اندك گاز و ذرات جامد در آن منطقه)، این قسمت از جهان را برای رصد آسمان در تمام گستره طول موج امواج الكترومغناطیسی ایده آل ساخته است. فقط در چنین محیطی است كه تلسكوپ فضایی هابل قادر به دریافت امواجی از ۱۴ میلیارد سال پیش می گردد. امروزه بیشتر دانش ما از فضا مرهون چنین امكان بدیعی است كه بشر را قادر می سازد فارغ از اغتشاشات جو بر موجی كه دریافت می كند، وسعت دانش خود را افزایش دهد.
بودن در فضای بیرونی خطرات بی شماری برای موجودات زنده به همراه دارد.
اولین خطر برای نوعی از زندگی كه ما می شناسیم، عدم وجود اكسیژن است. نوع بشر برای بقا به اكسیژن جو احتیاج مبرم دارد و تنها ۷ دقیقه نبود اكسیژن را تحمل می كند.
خطر دوم مربوط به فشار بسیار بسیار اندك هواست كه می توان آن را صفر فرض كرد. بدن انسان بعد از سالها بودن در شرایط زمین خود را با فشار یك اتمسفری جو زمین مطابقت داده است. به این منظور ما فشار داخلی معادل یك اتمسفر در بدن خود داریم تا همچون یك قوطی خالی در اثر فشار جو زمین له نشویم . در شرایط خلاء این فشار داخلی باعث دردسر خواهد شد. البته موجود زنده ای كه شرایط خلاء را تجربه می كند در اثر فشار داخلی دچاز از هم پاشیدگی نخواهد شد اما اتفاقات ناگوار دیگری برایش روی خواهد داد. برای مثال آب در اندام سطحی مانند چشمها و پوست شروع به جوشیدن و تبخیر می كند، مویرگها در اثر فشار داخلی پاره خواهند شد و مرگ دردناكی در انتظار وی خواهد بود.
مجید
منبع : سایت دوستان
همچنین مشاهده کنید
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
خرید میز و صندلی اداری
خرید بلیط هواپیما
گیت کنترل تردد
ایران اسرائیل اصفهان انفجار ایران و اسرائیل استان اصفهان حمله ایران به اسرائیل حسین امیرعبداللهیان سفر استانی ارتش جمهوری اسلامی ایران وعده صادق جنگ ایران و اسرائیل
طرح نور فراجا پلیس سیل تهران هواشناسی قتل قوه قضاییه سیلاب فضای مجازی شهرداری تهران سازمان هواشناسی
بانک مرکزی قیمت خودرو بنزین فرودگاه قیمت طلا دولت خودرو بازار خودرو قیمت دلار ایران خودرو حقوق بازنشستگان تورم
تلویزیون سینمای ایران فیلم احسان علیخانی کتاب دفاع مقدس موسیقی
اینترنت مغز
رژیم صهیونیستی عراق فلسطین غزه آمریکا جنگ غزه روسیه سازمان ملل امیرعبداللهیان عملیات وعده صادق اسراییل چین
استقلال فوتبال شمس آذر قزوین پرسپولیس باشگاه استقلال لیگ برتر صنعت نفت آبادان لیگ قهرمانان اروپا رئال مادرید بازی بارسلونا تراکتور
هوش مصنوعی گوگل ناسا فناوری سامسونگ تلگرام اپل وزیر ارتباطات عیسی زارع پور
خواب گیاهان دارویی