تعیین طول عمر یک غار

آزمون‌های رادیوکربن روش بسیار خوبی است که امروزه می‌تواند در بسیاری از شاخه‌های پژوهشی مانند زمین‌شناسی، باستان شناسی ، تاریخ گذاری صخره‌ها، درختان ، مواد معدنی تا سفال و ابزار پیش از تاریخ و حتی مومیایی‌های مصری به کار رود. مقدار بسیار کمی از کربن بدست آمده در جوی که دی اکسید کربن در آن وجود دارد، پرتوزا (رادیواکتیو) است و از نیتروژن به عنوان نتیجه پرتوافکنی پرانرژی کیهانی شکل گرفته و وزن اتمی آن دو واحد بیش از کربن عادی به فرمول C۱۲ است، بنابراین C۱۴ نامیده می‌شود. این کربن پرتوزا ماده‌ای زوال‌پذیر است، اگر مقدار کامل مشخصی از C۱۴ در محفظه‌ای محبوس شود، نیمی از مقدار اتم‌های آن پس از ۵۵۶۸ سال از میان می‌روند که این نیمه عمر نامیده می‌شود. بدین ترتیب مقدار مشخصی از کربن پرتوزا وارد آب تراوش شده می‌شوند و بخشی از آن، صخره آهکی را حل کرده و می‌تواند در توف آهکی و تشکیلات راه یابد و در آن باقی بماند. مشکل بعدی اندازه‌گیری و شناخت نحوه آهکی شدن آن است. اگر قطعه‌ای از یک چکنده (استالاگتیت) پیدا شود که دقیقا حاوی نیمی از رادیو کربن باشد، عمر آن ۵۵۶۸ سال یعنی معادل نیمه عمر رادیو کربن است و اگر مقدار کمتری در این قطعه چکنده پیدا شود، نشان می‌دهد که عمر آن بیشتر است. اما اگر این مقدار کمتر باشد، این تشکیلات باید جدیدتر و جوانتر باشد. در هر ۲ حالت C۱۴ موجود که حاوی دی اکسید کربن هوا و خاک است، تغییر نکرده و به میزان نسبتا خوبی تاریخ گذاری آن تائید می‌شود. آزمایش‌های رادیوکربن نشان داده که ماده آلی از آنچه حدس زده شده، کهن‌تر است و در زمین‌شناسی و دیرین شناسی و باستان‌شناسی و زمینه‌های وابسته اهمیت قطعی دارد. آزمون رادیو کربن صراحتا، عمری بیش از ۵۰۰۰۰ سال را برای تشکیلات آهکی نشان می‌دهد. نمونه‌های چکنده‌ای که از غارهای زیر دریایی جزیره کفالینیا در دریای ایونی به دست آمده بین ۱۶۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ سال عمر دارند. خاستگاه چکنده‌ها ظاهرا به طور محسوسی کم شده است. گاهی آثاری از سایر مواد رادیو کربن نظیر اورانیوم در غارها کشف می شود. بعنوان مثال در غاری در جنوب فرانسه، نشانه‌هایی از تخریب به خاطر فروپاشی اورانیوم وجود داشته است. گاهی می‌توان از طریق چکنده‌های شکسته، بعنوان زلزله سنج طبیعی برای بازگویی لرزه‌های گذشته زمین و تخریب‌های مشابه استفاده می‌کنند.

منبع : مطالب ارسال شده