۲۰ مهر ۱۳۸۶ ــ ۱۲ اکتبر ــ گشایش ساختمان تازه آرامگاه فردوسی در توس، مردی که گفت چو ایران نباشد تن من مباد

بیستم مهرماه سال ۱۳۱۳ خورشیدی رضا شاه ساختمان باشکوه آرامگاه فردوسی را در توس خراسان طی مراسمی با حضور مستشرقین و ایرانشناسان سراسر جهان، ادیبان کشور و مقامات فرهنگی و دولتی گشود.
مورخان متفقا «ابوالقاسم فردوسی» را تنها فرد در سراسر تاریخ بشر خوانده اند که بدون هرگونه چشمداشت، همه عمر خودرا صرف زنده کردن تاریخ وطن خود (ایران)، خصلت های نیک هموطنان (ایرانیان) و زبان نیاکان (زبان پارسی) و خدمت بی دریغ به شناساندن فرهنگ و تمدن کهن میهنش کرد و به نوشته مرحوم دکتر رضا زاده شفق، شصت هزاربیت شعر گفت تا شکوه ایران باقی بماند و باعث افتخار و دلگرمی نسلهای بعد باشد تا بدانند که چه میراثی گرانبها و با عظمت برایشان باقی مانده است و با همه توان بکوشند که این میراث همچنان سربلند و بزرگ و عزیز باقی بماند. فردوسی برای به نظم در آوردن تاریخ ایران، اسناد و نامه های فراوان خواند که خود او گفته است:
«بسی رنج بردم بسی نامه (مکتوب و سند) خواندم ـ زگفتار تازی ( اسنادی که به زبان عربی نوشته شده بود) و از پهلوانی (اسنادی که به پارسی دوران اشکانی و ساسانی بود)».
در آن سال به مناسبت هزار ساله شدن فردوسی که ایرانیان باید همیشه مرهون زحمات، احساس و عواطف وطندوستانه او باشند یک هفته در سراسر کشور جشن گرفته شد و بهترین خیابان و میدان تهران به اسم او نامگذاری گردید. در شهرهای دیگر مدارس و تالارها و خیابانها به نام فردوسی نامگذاری شد و بعدا مدارس تازه ساز و دانشگاه، که این قدرشناسی ها باز هم برای مردی که گفت: چو ایران نباشد تن من مباد و ... و «همه سر به سر تن به کشتن دهیم ـ به از آن که ایران به دشمن دهیم»، کم است.
. در خیابان تخت جمشید ( طالقانی )تهران زیباترین مدرسه نوبنیاد کشور به نام فردوسی نامگذاری شد که درسالهای ۱۳۵۰ و۵۱ در زمین اضافی آن اداره کل آموزش و پرورش تهران بنا گردید.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز