۱۸ دی ماه ۱۳۴۹ ـ به مناسبت انتقال عوارض نوسازی به شهرداری ها ، نگاهی به مسائل (خود ساخته) مالی ایران

۱۸ دی ماه ۱۳۴۹ ( ژانویه ۱۹۷۱ ) ، دولت وقت اخذ عوارض املاک شهری را تحت عنوان « نوسازی» به شهرداری ها واگذار کرد. در همان زمان کسانی بودند که گفته بودند در ایران هم مانند کشورهای دیگر عوارض سالانه مستغلات باید برپایه بهای روز ( قیمت بازار) وصول شود و هزینه های شهر از همین محل تامین گردد و اداره مدارس ، درمانگاههای ، پلیس و زندان ، آب ، برق و تلفن مانند همه کشورها از جمله آمریکا به شهرداری ها واگذار شود و دولت به امور مهم و برنامه ریزی بپردازد که گوش شنوا وجود نداشته است و اینک درآمد عمده شهرداری از فروش فضا تامین می شود!.
لازم است دانسته شود که در بیشتر کشورها، صاحبان مستغلات باید هر سال درصدی از بهای واقعی آنها را بدون چون و چرا به شهرداری شهر بپردازند و به همین ترتیب عوارض اتومبیل و از این قبیل را تا شهر اداره شود. برای مثال: عوارض سالانه یک اتومبیل ده هزار دلاری در برخی از ایالتهای آمریکا، هر سال ۴۵۰ دلار است که اگر صاحب آن تا آخر سال نپردازد، آن اتومبیل حق تردد و یا پارک شدن در آن شهر را ندارد و شهرداری برای وصول طلب خود آن اتومبیل و یا قسمتی از متعلقات بدهکار و حتی خانه او را به حراج می گذارد. این عوارض، سوای مالیات سالانه دولت است که از هر اتومبیل برای تردد در جاده ها اخذ می شود. درآمد عمده دولتها از تفاوت فروش مستغلات به نام «سود سرمایه و یا کپیتال گین» است که کمترین آن در آمریکا> و معادل ۲۰ درصد است. به عبارت دیگر، دولت ۲۰ درصد از سود( تفاوت بهای خرید و فروش ) از سود را بر می دارد. در همه کشورها، جز چند شیخ نشین کوچک، یک قلم درآمد دولتها از مالیات فروش بنزین است. در وطن ما، دولت بنزین را سوبسید می کند، چرا؟. این تبعیضی برای کسانی است که اتومبیل ندارند. سوبسید اتوبوسهای شهری کافی است. باید شرط دایر کردن هرگونه مغازه و کارگاه و رستوران از خواربار فروشی تا خیاطی ؛ داشتن ماشین الکترونیک و پلمب شده فروش متصل به شبکه باشد تا مالیات دولت و شهر بلافاصله مشخص و اخذ شود و برای فروشنده و برای صاحب کسب که از چنین ماشینی استفاده نکند و مدرک ماشینی فروش به خریدار ندهد مجازات سنگین وضع شود. به علاوه، چرا باید ارزش پول ایران ( ریال ) که متعلق به یک کشور بالقوه ثروتمند است از سیر نزولی ۲۶ ساله ( شروع از ۱۳۵۸)خارج نشود؟. چرا روزنامه ها هر روز ضمن انتشار بهای سکه طلا و ارزهای خارجی نمی نویسند: امروز هم ریال ... تنزل کرد. بالا رفتن سکه طلا و ارز، یعنی پایین رفتن ارزش ریال به همان نسبت. آیا ریال باید تا این حد پایین برود یا آن را تعمدا پایین می برند؟. کشوری که سال گذشته ۳۰ تا ۴۰ میلیارد دلار درآمد مفت از نفت داشته نباید پولش این قدر ضعیف باشد. در سال ۱۳۲۹ ضمن طرح ملی شدن نفت، پرداخت هزینه های جاری دولت از محل آن ممنوع شده بود ولی به گزارش برخی روزنامه ها، اینک شصت درصد هزینه های دولت از درآمد نفت تامین می شود. مجسم کنید که اگر همانند اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی هر بشکه نفت به ۱۵ دلار تنزل کند، چه خواهد شد؟. در زمان حکومت دکتر مصدق هم ما نفت داشتیم ولی صادر نمی شد زیرا که در محاصره دریایی بودیم که به این امر هم باید توجه شود. نفت گندم نیست که هر سال بکاریم و برداریم، ثروتی است تمام شدنی که باید آن را با ثروت دیگر معاوضه کرد و نه این که آن را فروخت و خورد و در فکر آیندگان نبود که چند برابر امروز خواهند بود. فروش اثاث خانه هنر نیست.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز