۲۵فوریه سال ۱۸۷۰ ـ پیدایش پاپیولیسم

با تشکیل نشست انجمن « نارودنیکی » مرکب از اندیشمندان در فوریه سال ۱۸۷۰ در روسیه فرضیه « پاپیولیسم نوین » پا به عرصه وجود گذارد و به سرعت جهانگیر شد.
تفکری را « پاپیولیسم » گویند که در عین حال که بر منافع ملی و خصلت های فرهنگی تاکید دارد ، به موازات آن حامی عوام الناس و تامین حقوق و رفاه آنان است. بنا براین ، بر ضد امتیازات طبقات بالای جامعه است .
اصحاب این تفکر به شدت از رای اکثریت و قدرت ناشی از آن پشتیبانی می کنند . پس ، هوادار حل مسائل از طریق رفراندم هستند و بهترین وسیله رسانیدن پیام خود را به مخاطبان؛ برپاداشتن اجتماعات و انتشار اظهار نظرها و بیانات و سخنرانی ها و مصاحبه ها می دانند. به زعم انها ، اجتماعات باید دارای قطعنامه حاوی هدفها و خواستها باشدکه به تصویب جمع برسد که برگی است قاطع . به این سبب پاپیولیست ها طرفدار تماس مستقیم با مردم و تبلیغ مستقیم برنامه های خود هستند . در نظر آنان « مردم » یعنی « اکثریت » .
بیشتر «پاپیو لیستها » همانند انجمن « نارودنیکی » ۱۳۳ سال پیش معتقدند که دمکراسی برپایه الگوی دیگران « اصطلاحا : وارداتی » برای یک ملت فاجعه به بار می آورد ؛ لذا هر کشور با توجه به شرایط موجود آن باید دمکراسی خاص خود را داشته باشد.
پاپیولیستها « کاپیتالیسم » را رد می کنند و سوسیالیسم خالص را هم نمی پذیرند و از نوعی سوسیال دمکراسی جانبداری می کنند که برپایه سنتهای ملی طرح ریزی شده باشد.
الکساندر هرزن Herzen از پاپیولیستهای معروف گفته است : مارکسیسم ( سوسیالیسم خالص ) نمی تواند در یک جامعه عقب مانده پیاده شود . هر جامعه ، اگر بخواهد سوسیالیست شود، برای توفیق در آن باید برای خود سوسیالیسمی مطابق شرایط و ذهنیت مردم بسازد. اگر سوسیالیسم در جامعه ای که آمادگی هضم آن را ندارد پیاده شود به نوع دیگری از کاپیتالیسم و احیانا آنارشیسم منجر می شود. برای تکمیل بنای سوسیالیسم باید گام به گام پیش رفت و در برداشتن گامها دقت کرد . نمی شود پاره ای از پله ها را استثناء کرد و از روی آنها جهید.
تعاریف پاپیولیسم همانند سوسیال دمکراسی در هر جامعه ای متفاوت است و نمی توان گفت که این تفکر در قاره آمریکا همان است که در آفریقا وجود دارد. در بعضی کشورها مخصوصا در کشورهای آسیایی مفهوم « راه سوم » از آن استنباط می شود ایرادی که کارشناسان علوم سیاسی بر فرضیه « پاپیولیسم » وارد می آورند این است که توجه صرف به رای و خواست اکثریت ، بی اعتنایی به حقوق اقلیت است که نمی شود آنان را هم کنار گذارد و نادیده گرفت .

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز