گفتن درزی ترک را هی خاموش کی اگر مضاحک دگر گویم قبات ...

گفت درزی ای طواشی بر گذر		وای بر تو گر کنم لاغی دگر
پس قبایت تنگ آید باز پس		این کند با خویشتن خود هیچ کس
خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی		تو به جای خنده خون بگرستیی