جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم


بده آن باده دوشین که من از نوش تو مستم    بده ای حاتم عالم قدح زفت به دستم
ز من ای ساقی مردان نفسی روی مگردان    دل من مشکن اگر نه قدح و شیشه شکستم
قدحی بود به دستم بفکندم بشکستم    کف صد پای برهنه من از آن شیشه بخستم
تو بدان شیشه پرستی که ز شیشه است شرابت    می من نیست ز شیره ز چه رو شیشه پرستم
بکش ای دل می جانی و بخسب ایمن و فارغ    که سر غصه بریدم ز غم و غصه برستم
دل من رفت به بالا تن من رفت به پستی    من بیچاره کجایم نه به بالا نه به پستم
چه خوش آویخته سیبم که ز سنگت نشکیبم    ز بلی چون بشکیبم من اگر مست الستم
تو ز من پرس که این عشق چه گنج است و چه دارد    تو مرا نیز از او پرس که گوید چه کسستم
به لب جوی چه گردی بجه از جوی چو مردی    بجه از جوی و مرا جو که من از جوی بجستم
فلن قمت اقمنا و لن رحت رحلنا    چو بخوردی تو بخوردم چو نشستی تو نشستم
منم آن مست دهلزن که شدم مست به میدان    دهل خویش چو پرچم به سر نیزه ببستم
چه خوش و بیخود شاهی هله خاموش چو ماهی    چو ز هستی برهیدم چه کشی باز به هستم


همچنین مشاهده کنید