همتم شد بلند و تدبیرم

همتم شد بلند و تدبیرم		جز به پیش تو من نمی‌میرم
تو دهانم گرفته‌ای که خموش		تو دهان گیر و من جهان گیرم
زان ز عالم ربوده‌ام حلقه		که به دست توست زنجیرم
پیر ما را ز سر جوان کرده‌ست		لاجرم هم جوان و هم پیرم
چون گشاد من از کمان تو است		راست رو خصم دوز چون تیرم
با گشادت چه جای تیر و کمان		هر دو را بشکنم بنپذیرم
دیدن غیر تو نفاق بود		من نه مرد نفاق و تزویرم
با من آمیختی چو شکر و شیر		چون شکر در گداز از آن شیرم
طاقتم طاق شد ز جفتی خویش		درمیفکن دگر به تأخیرم
درد تأخیر چون برآرد دود		بررود تا اثیر تأثیرم