برخیز و صبوح را برنجان

برخیز و صبوح را برنجان		ای روی تو آفتاب رخشان
جان‌ها که ز راه نو رسیدند		بر مایده قدیم بنشان
جان‌ها که پرید دوش در خواب		در عالم غیب شد پریشان
هر جان به ولایتی و شهری		آواره شدند چون غریبان
مرغان رمیده را فرازآر		حراقه بزن صفیر برخوان
هرچ آوردند از ره آورد		بیخود کنشان و جمله بستان
زیرا هر گل که برگ دارد		او بر نخورد از این گلستان
عقلی باید ز عقل بیزار		خوش نیست قلاوزی زحیران
جغد است قلاوز و همه راه		در هر قدمی هزار ویران
ای باز خدا درآ به آواز		از کنگره‌های شهر سلطان
این راه بزن که اندر این راه		خفت اشتر و مست شد شتربان