ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو

ننشیند آتشم چو ز حق خاست آرزو		زین سو نظر مکن که از آن جاست آرزو
تردامنم مبین که از آن بحر تر شدم		گر گوهری ببین که چه دریاست آرزو
شست حق است آرزو و روح ماهی است		صیاد جان فداست چه زیباست آرزو
چون این جهان نبود خدا بود در کمال		ز آوردن من و تو چه می‌خواست آرزو
گر آرزو کژ است در او راستی بسی است		نی کز کژی و راست مبراست آرزو
آن کان دولتی که نهان شد به نام بد		آن چیست کژ نشین و بگو راست آرزو
موری است نقب کرده میان سرای عشق		هر چند بی‌پر است و به پرواست آرزو
مورش مگو ز جهل سلیمان وقت او است		زیرا که تخت و ملک بیاراست آرزو
بگشای شمس مفخر تبریز این گره		چیزی است کو نه ماست و نه جز ماست آرزو