شنودم من که چاکر را ستودی

شنودم من که چاکر را ستودی		کی باشم من تو لطف خود نمودی
تو کان لعل و جان کهربایی		به رحمت برگ کاهی را ربودی
یکی آهن بدم بی‌قدر و قیمت		توام آیینه ای کردی زدودی
ز طوفان فناام واخریدی		که هم نوحی و هم کشتی جودی
دلا گر سوختی چون عود بوده		وگر خامی بسوز اکنون که عودی
به زیر سایه اقبال خفتم		برون پنج حس راهم گشودی
بدان ره بی‌پر و بی‌پا و بی‌سر		به شرق و غرب شاید شد به زودی
در آن ره نیست خار اختیاری		نه ترسایی است آن جا نه جهودی
برون از خطه چرخ کبودش		رهیده جان ز کوری و کبودی
چه می‌گریی بر خندندگان رو		چه می‌پایی همان جا رو که بودی
از این شهدی که صد گون نیش دارد		بجز دنبل ببین چیزی فزودی