گر چه تو نیم شب رسیدستی

گر چه تو نیم شب رسیدستی		صبح عشاق را کلیدستی
ناپدیدی چو جان در این عالم		در جهان دلم پدیدستی
همه شب جان تو را شود قربان		ز آن که تو بامداد عیدستی
ز آدمی چون پری رمیدم من		تا ز من ای پری رمیدستی
در مزیدم چو دولت منصور		چون مرا تو ابایزیدستی
ای بسا نازکان و خامان را		چون من سوخته پزیدستی
شمس تبریز سرمه دیگر		در دو دیده خرد کشیدستی