بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را

بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را		چشم ز رخسان مکن عارض همچو سیم را
من نه بخود شدم چنین شهره‌ی کویها ولی		شد رخ نیکوان بلاعقل و دل سلیم را
شیفته‌ی رخ بتان باز کی آید از سخن		مست بگوش کی کند کن مکن حکیم را