صفتی است آب حیوان ز دهان نو شخندت

صفتی است آب حیوان ز دهان نو شخندت		اثری است جان شیرین ز لبان هم‌چو قندت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم		که دراز ماند دردل هوس قد بلندت
منم و هزار پیچش زخیال زلف در دل		به کجا روم که جانم دهد از خم کمندت؟
ز تودور چند سوزم بمیان آتش غم ؟		همه غیرتم زعودت همه رشکم از سپندت
لحظه‌یی با بنده بنشین کاینقدر		زندگانی را عجب سرمایه‌یی است