آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند

آنانکه عاشقان ترا طعنه می‌زنند		معذور دارشان که رخت را ندیده‌اند
دست ازتو می‌نشویم و از غم تمام خلق		دست از من شکسته‌ی بی‌تاب شسته اند
باز آی تا به بوسه فشانم به پای تو		کز عشق پای بوس تو جانم به لب رسید
بالا کشید زلف و دلم کی به من رسد		کو را به بام برد و ز ته نردبان کشید
من چون زیم که هیچ گه آن نوبهار حسن		بویی زبهر من به نسیم سحر نداد
گفتم چگونه می کشی و زنده می‌کنی		از یک جواب کشت و جواب دگر نداد
ای دیده آب خویش نگهدار بعد ازین		کاتش بده رسید و به خرمن نایستاد
گویند منگرش مگر از فتنه جان بری		بسیار خواستم که دل من نایستاد
چشمم که بود خانه‌ی خیل خیال تو		عمرت دراز باد که آن خانه آب برد