چو بشناخت آهنگری پیشه کرد

چو بشناخت آهنگری پیشه کرد		از آهنگری اره و تیشه کرد
چو این کرده شد چاره‌ی آب ساخت		ز دریای‌ها رودها را بتاخت
به جوی و به رود آبها راه کرد		به فرخندگی رنج کوتاه کرد
چراگاه مردم بدان برفزود		پراگند پس تخم و کشت و درود
برنجید پس هر کسی نان خویش		بورزید و بشناخت سامان خویش
بدان ایزدی جاه و فر کیان		ز نخچیر گور و گوزن ژیان
جدا کرد گاو و خر و گوسفند		به ورز آورید آنچه بد سودمند
ز پویندگان هر چه مویش نکوست		بکشت و به سرشان برآهیخت پوست
چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم		چهارم سمورست کش موی گرم
برین گونه از چرم پویندگان		بپوشید بالای گویندگان
برنجید و گسترد و خورد و سپرد		برفت و به جز نام نیکی نبرد
بسی رنج برد اندران روزگار		به افسون و اندیشه‌ی بی‌شمار
چو پیش آمدش روزگار بهی		ازو مردری ماند تخت مهی
زمانه ندادش زمانی درنگ		شد آن هوش هوشنگ بافر و سنگ
نپیوست خواهد جهان با تو مهر		نه نیز آشکارا نمایدت چهر