قسمت دهم (۴)

ای بانگ رباب از تو تابی دارم

من نیز درون دل ربابی دارم

بر مگذر ساعتی بیا و بنشین

مهمان شو گوشه‌ی خرابی دارم

٭٭٭

ای جان و جهان و جان و جهان گم کردم

ای ماه زمین و آسمان گم کردم

می بر کف من منه بنه بر دهنم

کز مستی تو راه دهان گم کردم

٭٭٭

ای دوست شکارم و شکاری دارم

بیکارنم و بس شگرف کاری دارم

گفتی سر سر بریدن من داری

آری دارم نگار آری دارم

٭٭٭

ای دل چو بهر خسی نشینی چکنم

وز باغ مدام گل نچینی چکنم

عالم همه از جمال او روشن شد

تو دیده نداری که ببینی چکنم

٭٭٭

ای دل ز جهانپان چرا داری بیم

حق محسن و منعم و کریمست و رحیم

تیر کرمش ز شصت احسان قدیم

در حاجت بنده میکند موی دو نیم

٭٭٭

ای راحت و آرامگه پیوستم

تا روی تو دیدم ز حوادث رستم

در مجلس تو گر قدحی بشکستم

صد ساغر زرین بخرم بفرستم

٭٭٭

ای عشق که هستی به یقین معشوقم

تو خالق مطلقی و من مخلوقم

بر کوری منکران که بدخواهانند

بالا ببرم بلند تا عیوقم

٭٭٭

ای نرگس پر خواب ربودی خوابم

وی لاله‌ی سیراب ببردی آبم

ای سنبل پرتاب ز تو درتابم

ای گوهر کمیاب ترا کی یابم

٭٭٭

این گردش را ز جان خود دزدیدم

پیش از قالب به جان چنین گردیدم

گویند مرا صبر و سکون اولیتر

این صبر و سکون را به شما بخشیدم

٭٭٭

با تو قصص درد و فغان میگویم

ور گوش ببندی پنهان میگویم

دانسته‌ام اینکه از غمم شاد شوی

چندین غم دل با تو از آن میگویم

٭٭٭

با درد بساز چون دوای تو منم

در کس منگر که آشنای تو منم

گر کشته شوی مگو که من کشته شدم

شکرانه بده که خونبهای تو منم

٭٭٭

باز آمدم و برابرت بنشستم

احرام طواف گرد رویت بستم

هر پیمانی که بی‌تو با خود بستم

چون روی تو دیدم همه را بشکستم

٭٭٭

بازآمد و بازآمد ره بگشائیم

جویان دلست دل بدو بنمائیم

ما نعره‌زنان که آن شکارت مائیم

او خنده کنان که ما ترا میپائیم

٭٭٭

با سرکشی عشق اگر سرد آرم

بالله به سوگند که بس سر دارم

روزیکه چو منصور کنی بردارم

هردم خبری آرد از آن سردارم

٭٭٭

باغی که من از بهار او بشکفتم

بشکفت و نمود هرچه من میگفتم

با ساغر اقبال چو کرد او جفتم

سرمست شدم سر بنهادم خفتم

٭٭٭

بالای سر ار دست زند دو دستم

ای دلبر من عیب مکن سرمستم

از چنبره‌ی زمانه بیرون جستم

وز نیک و بد و سود و زیان وارستم

٭٭٭

با ملک غمت چرا تکبر نکنم

وز غلغله‌ات چرا جهان پر نکنم

پیش کرم کفت چو دریا کف بود

چون از کف تو کفش پر از در نکنم

٭٭٭

بخروشیدم گفت خموشت خواهم

خاموش شدم گفت خروشت خواهم

برجوشیدم گفت که نی ساکن باش

ساکن گشتم گفت بجوشت خواهم

٭٭٭

بر بوی تو هر کجا گلی دیدستم

بوئیدستم سرشک باریدستم

در هر چمنی که دیده‌ام سروی را

بر یاد قد تو پاش بوسیدستم

٭٭٭

بر بوی وفا دست زنانت باشم

در وقت جفا دست گرانت باشم

با این همه اندیشه کنانت باشم

تا حکم تو چیست آنچنانت باشم

٭٭٭

بر زلف تو گر دست درازی کردم

والله که حقیقت نه مجازی کردم

من در سر زلف تو بدیدم دل خویش

پس با دل خویش عشقبازی چو کردم

٭٭٭

بر شاه حبش زنیم و بر قیصر روم

پیشانی شیر برنویسیم رقوم

ما آهن لشکر سلیمان خودیم

جز در کف داود نگردیم چو موم

٭٭٭

بر میکده وقف است دلم سرمستم

جان نیز سبیل جام می‌کردستم

چون جان و دلم همی نمی‌پیوستند

آن هر دو بوی دادم از غم رستم

٭٭٭

بر یاد لبت لعل نگین می‌بوسم

آنم چو بدست نیست این می‌بوسم

دستم چو بر آسمان تو می‌نرسد

می‌آرم سجده و زمین می‌بوسم

٭٭٭

بوی دهن تو از چمن می‌شنوم

رنگ تو ز لاله و سمن می‌شنوم

این هم چو نباشدم لبان بگشایم

تا نام تو می‌گوید و من می‌شنوم

٭٭٭

بهر تو زنم نوا چو نی برگیرم

کوی تو گذر کنم چو پی برگیرم

چندین کرم و لطف که با من کردی

اندر دو جهان دل از تو کی برگیرم

٭٭٭

بیدف بر ما میا که ما در سوریم

برخیز و دهل بزن که ما منصوریم

مستیم نه مست باده‌ی انگوریم

از هرچه خیال کرده‌ای ما دوریم

٭٭٭

بیرون ز دو کون من مرادی دارم

بی‌شادیها روان شادی دارم

بگشای بخنده آن لبان خود را

زیرا ز گشاد آن گشادی دارم

٭٭٭

بیکار شدم ای غم عشقت کارم

در بیکاری تخم وفا میکارم

من صورت وصل میتراشم شب و روز

با خاطر چون تیشه مگر نجارم

٭٭٭

بیگانه مگیرید مرا زین کویم

در کوی شما خانه‌ی خود می‌جویم

دشمن نیم ارچند که دشمن رویم

اصلم ترکست اگرچه هندی گویم

٭٭٭

بیگاه شد وز بیگهی من شادم

امشب قنق است یار فرخ‌زادم

روز و شب دیگر است در عشق مرا

من زین شب و زین روز برون افتادم

٭٭٭

تا آتش و آب عشق بشناخته‌ام

در آتش دل چو آب بگداخته‌ام

مانند رباب دل بپرداخته‌ام

تا زخمه‌ی زخم عشق خوش ساخته‌ام

٭٭٭

تا ترک دل خویش نگیری ندهم

وانچت گفتم تا نپذیری ندهم

حیلت بگذار و خویشتن مرده مساز

جان و سر تو که تا نمیری ندهم

٭٭٭

تا جان دارم بنده‌ی مرجان توام

دل جمع از آن زلف پریشان توام

ای نای بنال مست افغان توام

وی چنگ خمش مشو که مهمان توام

٭٭٭

تا چند بهر زه چون غباری گردم

گه بر سر که گه سوی غاری گردم

تا چند چو طفل بر نگاری گردم

یک چند گهی بگرد یاری گردم

٭٭٭

تا چند چو دف دست ستمهات خورم

یا همچو رباب زخم غمهات خورم

گفتی که چو چنگ در برت بنوازم

من نای تو نیستم که دمهات خورم