کنژونکتیویت خفیف ثانوی به بلفاریت تماسی

کنژونکتيويت خفيف ثانوى به بلفاريت تماسى

اغلب، متعاقب بلفاريت تماسى ناشى از آتروپين، نئومايسين، آنتى‌بيوتيک‌هاى وسيع الطيف و ساير نئومايسين، آنتى‌بيوتيک‌هاى وسيع الطيف و ساير داروهاى موضعي، کنژونکتيويت ارتشاحى خفيفى به‌وجود مى‌آيد. در اسمير ترشحات ملتحمه، ائوزينوفيل وجود ندارد. درمان حذف عامل مهاجم مى‌باشد. هرچند بيمارى با کورتيکواستروئيد موضعى به‌سرعت بهبود مى‌يابد؛ اما استفادهٔ دراز مدت از استروئيدها بر روى پلک مى‌تواند منجر به گلوکوم و آتروفى پوست همراه با تلانژکتازى گردد.

فيکتنولوزيس (Phlyctenulosis)

کراتوکنژونکتيويت فليکتنولر، پاسخ ازدياد حساسيت تأخيرى نسبت به پروتئين‌هاى ميکروب‌هائى نظير سل، استافيلوکوک، کانديدا و هموفيلوس اجيپتيوس مى‌باشد. شايع‌ترين علت آن در مناطقى که بيمارى سل شايع است، پروتئين سل انسانى مى‌باشد و در ساير نواحى از جمله آمريکا، استافيلوکوک طلائى مى‌باشد. اولين فليکتنول و اکثر موارد عود آن، در ناحيهٔ ليمبوس رخ مى‌دهد. فليکتنول ملتحمه‌اى به‌صورت ضايعهٔ کوچک، سفت و قرمز بوده که بدون اسکار بهبود مى‌يابد. فليکتنول ليمبوس مثلثى شکل بوده، رأس آن به‌طرف قرنيه مى‌باشد و مرکز سفيد مايل به خاکسترى داشته، به زودى زخمى مى‌شود و در عرض ۱۲-۱۰ روز فروکش مى‌کند. فليکتنول قرنيه به‌صورت انفيلتراسيون خاکسترى بى‌شکل است و برعکس نوع ملتحمه‌اى هميشه اسکار از خود به‌جا مى‌گذارد. فليکتنول‌هاى ملتحمه‌اى تنها موجب تحريک و اشکريزش مى‌شوند؛ ولى فليکتنول‌هاى قرنيه و ليمبوس همراه با فوتوفوبى شديد هستند. فليکتنولوز توسط بلفاريت فعال، کنژونکتيويت حاد باکتريال و سوء تغذيه تشديد مى‌شود.

فليکتنولوز ناشى از پروتئين باسيل سل و ساير پروتئين‌هاى عفونت‌هاى سيستميک به‌طور بارزى به درمان با کورتيکو استروئيد موضعى پاسخ مى‌دهد، ولى فليکتنولوز ناشى از پروتئين‌هاى استافيلوکوکى به‌طور آهسته‌ترى به درمان جواب مى‌دهد. لازم است آنتى‌بيوتيک‌هاى موضعى جهت درمان بلفار و کنژونکتيويت فعال استافيلوکوکى به‌کار روند. درمان بايد در جهت بهبود بيمارى زمينه‌اى باشد و استروئيدها تنها براى کنترل علائم حاد و جلوگيرى از اسکار دائمى قرنيه به‌کار روند.