| ای کاش! به سوی وصل راهی بودی |
|
یا در دلم از صبر سپاهی بودی |
| ای کاش! چو در عشق تو من کشته شوم |
|
جز دوستی توام گناهی بودی |
|
|
| با یار به بوستان شدم رهگذری |
|
کردم نظری سوی گل از بی‌صبری |
| آمد بر من نگار و در گوشم گفت: |
|
رخسار من اینجا و تو در گل نگری؟ |
|
|
| نی کرده شبی بر سر کویت گذری |
|
نی بوی خوشت به من رسیده سحری |
| نی یافته از تو اثری، یا خبری |
|
عمرم بگذشت بی‌تو، آخر نظری |
|
|
| بردی دلم، ای ماهرخ بازاری |
|
زان در پی تو ناله کنم، یا زاری |
| جان نیز به خدمت تو خواهم دادن |
|
تا بو که دل برده‌ی من باز آری |
|
|
| چون در دلت آن بود که گیری یاری |
|
برگردی ازین دلشده بی‌آزاری |
| چون روز وداع بود بایستی گفت |
|
تا سیر ترت دیده بدیدی، باری |
|
|
| ای منزل دوست، خوش هوایی داری |
|
پیداست که بوی آشنایی داری |
| خاک کف تو چو سرمه در دیده کشم |
|
زیرا که نشان از کف پایی داری |
|
|
| در عشق، اگر بسی ملامت ببری |
|
تا ظن نبری جان به قیامت ببری |
| انصاف ده از خویشتن، ای خام طمع |
|
عاشق شوی و جان به سلامت ببری؟ |
|
|
| از آتش غم چند روانم سوزی؟ |
|
وز ناوک غمزه چند جانم دوزی؟ |
| گویی که: مخور غم، چه کنم گر نخورم؟ |
|
چون نیست مر از تو بجز غم روزی |
|
|
| هر لحظه ز چهره آتشی افروزی |
|
تا جان من سوخته‌دل را سوزی |
| چون دوست نداری تو بدآموزان را |
|
ای نیک، تو این بد ز که می‌آموزی؟ |
|
|
| هم دل به دلستانت رساند روزی |
|
هم جان بر جانانت رساند روزی |
| از دست مده دامن دردی که تو راست |
|
کین درد به درمانت رساند روزی |
|
|
| آیا خبرت شود عیانم روزی؟ |
|
تا بر دل خود دمی نشانم روزی |
| دانم که نگیری، ای دل و جان، دستم |
|
در پای تو جان و دل فشانم روزی |
|
|
| ای کرده به من غم تو بیداد بسی |
|
دریاب، که نیست جز تو فریاد رسی |
| جانا، چه زیان بود اگر سود کند |
|
از خوان سگان سر کویت مگسی؟ |
|
|
| گر شهره شوی به شهر شرالناسی |
|
ور گوشه گرفته‌ای، تو در وسواسی |
| به زان نبود، گر خضر و الیاسی |
|
کس نشناسد تو را، تو کس نشناسی؟ |
|
|
| چون خاک زمین اگر عناکش باشی |
|
وز باد هوای دهر ناخوش باشی |
| زنهار! ز دست ناکسان آب حیات |
|
بر لب ننهی، گرچه در آتش باشی |
|
|
| ای کاش! بدانمی که من کیستمی؟ |
|
تا در نظرش بهتر ازین زیستمی |
| یا جمله تنم دیده شده، تا شب و روز |
|
در حسرت عمر رفته بگریستمی |
|
|
| گر مونس و همدمی دمی یافتمی |
|
زو چاره و مرهمی همی یافتمی |
| از آتش دل سوختمی سر تا پای |
|
از دیده اگر نمی نمی‌یافتمی |
|
|
| گر من به صلاح خویش کوشان بدمی |
|
سالار همه کبودپوشان بدمی |
| اکنون که اسیر و رند و می‌خوار شدم |
|
ای کاش! غلام می‌فروشان بدمی |
|
|
| حال من خسته‌ی گدا می‌دانی |
|
وین درد دل مرا دوا می‌دانی |
| با تو چه کنم قصه‌ی درد دل ریش؟ |
|
ناگفته چو جمله حال ما می‌دانی |
|
|
| در عشق ببر از همه، گر بتوانی |
|
جانا طلب کسی مکن، تا دانی |
| تا با دگرانت سر و کاری باشد |
|
با ما سر و کارت نبود، نادانی |
|
|
| گفتم که: اگر چه آفت جان منی |
|
جان پیش کشم تو را، که جانان منی |
| گفتا که: اگر بنده‌ی فرمان منی |
|
آن دگران مباش، چون زآن منی |
|
|
| ای کرده غمت با دل من روی به روی |
|
زلف تو کند حال دلم موی به موی |
| اندر طلبت چو لولیان می‌گردم |
|
دور از در تو، دربدر و کوی به کوی |
|
|
| تو واقف اسرار من آنگاه شوی |
|
کز دیده و دل بنده‌ی آن ماه شوی |
| روزیت اگر به روز من بنشاند |
|
از حالت شب‌های من آگاه شوی |
|
|
| هر بوی که از مشک و قرنفل شنوی |
|
از دولت آن زلف چو سنبل شنوی |
| چون نغمه‌ی بلبل ز پی گل شنوی |
|
گل گفته بود هر چه ز بلبل شنوی |
|
|
| ای لطف تو دستگیر هر رسوایی |
|
وی عفو تو پرده‌پوش هر خود رایی |
| بخشای بدان بنده، که اندر همه عمر |
|
جز درگه تو دگر ندارد جایی |
|
