گرگ و میش

در روزى پائيزى ميشى از گله دور ماند و در جنگل گم شد. در دره‌ها گوشهٔ دنجى نشست و در آنجا زندگى مى‌کرد. در بهاران بره‌اى به دنيا آورد و ديگر در جنگل تنها گردش نمى‌کرد و با بره‌اش بود. يک بار که در مرغزارى سرگرم چرا بودند، گرگى از ميان بيشه‌اى بيرون جست و به ايشان بانگ زد:

- کى به شما اجازه داد که در خاک من اين‌جورى بى‌بند و بار آمد و شد کنيد؟

ميش لابه کنان گفت:

- پناه به خدا، من تما زمستان اينجا بودم، هرگز يک گرگ هم نديدم! چطور شد که ناگهان اينجا خاک تو شد؟

گرگ گفت:

- من گواهانى دارم که شهادت دهند اينجا ملک من است!

- گواهت کيست؟

- روباه.

- خوب، بياوريدش، تا ببينيم حرفهايت را تصديق مى‌کند يا نه!

گرگ دوان دوان پى روباه رفت و ميش نيز رفت تا گواهى پيدا کند. به سگ بر خورد از او خواهش کرد:

- گرگ ناراحتم کرده ولم نمى‌کند و پى بهانه مى‌گردد که بچه‌ام را بخورد و مى‌گويد: 'چطور جرأت کرده در خاک من بى‌بند و بار آمد و شد مى‌کنيد؟' روباه را به گواهى خواسته.. دستم به دامنت، کمکم کن، بگو ببينم چکار کنم؟

سگ جواب داد:

- با من بيا!

به آن مرغزارى که گرگ بود، رسيدند. سگ به ميش گفت:

- من پشت اين درختچه‌ها پنهان مى‌شوم، و تو به گرگ بگو که نه حرف او را باور مى‌کنى و نه حرف روباه را، مگر اينکه به اجاق تو سوگند ياد کنند. و بگو اين درختچه‌ها را اجاق خود قرارداده‌اي، آن‌وقت به نزديک درختچه‌ها مى‌آيند و همين که خواستند سوگند ياد کنند من خفه‌شان مى‌کنم!

گرگ و روباه پيدا شدند، گرگ گفت:

- خوب اين هم شاهد من!

روباهه گفت:

- بلي، اينجا ملک گرگ است.

ميش جواب داد:

- حرف تو را باور نمى‌کنم، آن بيشه را مى‌بيني؟ آنجا اجاق من است، برو به اجاق من سوگند ياد کن تا باور کنم و بره‌ام را به تو بدهم.

روباه به محض اينکه به بيشه نزديک شد، برق چشمان سگ را ديد و متوجه خطر شد و گفت:

- نه، نه، اجاق تو مقدس است و من جرأت نمى‌کنم به آن سوگند ياد کنم. من رفتم. خودتان هر جورى مى‌دانيد با هم کنار بيائيد!

ميش رو به گرگ کرده و گفت:

- مى‌بيني؟ اينجا، به هيچ‌گونه، ملک و خاک تو نيست. روباه هم نخواست به اجاق من قسم بخورد.

گرگ جواب داد:

- روباه ترسو است. حالا خودم مى‌آيم و به اجاق تو سوگند مى‌خورم.

گرگه همين که نزديک بيشه شد سگه بيرون جست و به او حمله کرد و دندان‌ها را در بيخ گلويش فرو کرد.

گرگه خرخرکنان گفت:

- آره، درست است! راست است! اجاقت مقدس است و اينجا هم خاک ملک من نيست، و اين حرف‌ها را از خودم ساختم و بهانه کردم تا بره‌ات را بخورم! سگ او را رها کرد و گرگه به زحمت پا از آن مهلکه بيرون کشيد، و سگ، ميش و بره را به خانه، نزد صاحبش بازگرداند.

- گرگ و ميش

- افسانه‌هاى کردى ـ ص ۳

- م.ب. رودنکو

- مترجم: کريم کشاورز

- انتشارات آگاه، چاپ سوم ۱۳۵۶

- به نقل از: فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران ـ جلد دوازدهم ـ على‌اشرف درويشيان ـ رضا خندان (مهابادي)، نشر کتاب و فرهنگ، چاپ اول ۱۳۸۲