سه شنبه, ۲۹ اسفند, ۱۴۰۲ / 19 March, 2024
مجله ویستا
هفت خواهر و یک خواهر
در گذشتههاى دور مردى بود که هشت دختر داشت و زندگى آرام خود را مىگذرانيد، در آن سالها قحطى و گرانى آمد بهطورى که زندگى بر مردم سخت شد. | |||||||||||||||
روزى ديوى آمد و يک (بسته) نوت قيل (بسته خرما) به امانت پيش آن مرد گذاشت و رفت. دختران مرد از اين موضوع خبر نداشتند و نوت قيل را خوردند. بعد از يک سال ديو آمد و امانتى خود را از مرد طلب کرد. مرد گفت: نوت قيل را بچهها خوردهاند. گرسنه بودهاند و سال قحطى هم هست. چيزى نبود، آن را خوردند. ديو گفت: من کار ندارم. من امانتى خود را مىخواهم، و اگر ندادى بهجاى آن يک دختر به من بده. مرد ناچار يکى از دختران خود را به ديو داد. روز بعد باز ديو آمد و خواسته قبلىاش را تکرار کرد و گفت: يا نوت قيل را مىخواهم يا يک دختر. واِلّا تو را مىخورم. مرد ناچار دختر بعدى را به او داد. تا هفت روز هر روز ديو مىآمد و يک دختر را مىبرد. | |||||||||||||||
روز هشتم وقتى ديو آمد و خواسته خود را مطرح کرد، مرد گفت: تمام دخترانم را بردي، فقط دختر کوچک آخرىام مانده است اين يکى را برايم بگذار. ديو گفت: اين يکى را هم مىخواهم و به زور دختر کوچک را هم گرفت و برد. دختر کوچکِ مرد بسيار قشنگ بود. ديو هفت دختر قبلى را کشته و خورده بود، و اين آخرى را بهعلت اينکه قشنگ بود نکشت. دلش رحم آمد و او را زنده گذاشت. لباس سبزى به تنش کرد و دندان طلائى در دهانش گذاشت و او را به روى پشتبام بر روى برج نشاند و به او گفت: دختر اينجا بنشين تا من به شکار بروم و برگردم. دختر نشست و ديو رفت، دختر به ديو نگاه کرد تا از نظرش ناپديد شد و بعد مشکى چوبى گذاشت و چادرش را بر روى آن انداخت و رفت تا به روخانهاى رسيد. کنار رودخانه نشست و شروع به گريه کرد. پسر پادشاه مىخواست اسبش را آب بدهد به کنار رودخانه آمد. ديد دختر قشنگى لباس سبز به تن در حال گريه کردن است. به او گفت: دختر! چرا گريه مىکني؟ دختر گفت: ديو مرا دزديده و مرا روى برج بامش گذاشته و گفته مىروم شکار، تا برگردم همانجا باش. من هم فرار کردم. پسر پادشاه دختر را بر اسبش گذاشت و او را به خانه برد و به عقد خود درآورد و با او ازدواج کرد. هفت و روز هفت شب جشن برپا کردند. | |||||||||||||||
ديو به خانه آمد و دختر را صدا کرد. جوابى از او نشنيد. آمد پشتبام و لگدى به چوب و مشک زد. گفت: اى دل غافل! دختر فرار کرده. حالا چکار کنم؟ پس فکرى بهخاطرش رسيد. کيسهاى بادام و کيسهاى غزه برداشت و در محلهها به راه افتاد و مىخواند: | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
يعنى: | |||||||||||||||
بادام به غزه (غزه: gäze، سقز) مىدهم غزه را به خنده مىدهم هر کس بخندد مىدهم بادام را به غزه مىدهم غزه را با خنده مىدهم. | |||||||||||||||
و مىخواست با اين روش دختر را پيدا کند. چون دختر دندان طلائى در دهان داشت و اگر مىخنديد پيدا بود، بچهها دورش را گرفتند و مىخنديدند. ديو آنها را رد مىکرد و مىگفت: برويد. تا به در خانه پادشاه رسيد. نوکر خانه پادشاه خبر را به دختر رساند. دختر به درب خانه رفت و ديد همان ديو است. ديو او را شناخت و دنبالش کرد. دختر بلافاصله به شوهرش قضيه را گفت. شوهرش به در خانه آمد. شمشير را گرفت تا ديو مىخواست وارد خانه شود شمشير را بر سرش زد و ديو را دو نيم کرد. جسد ديو را داخل گونى گذاشت و به صحرا انداخت. | |||||||||||||||
- هفت خواهر و يک خواهر | |||||||||||||||
- قصههاى مردم خوزستان، ص ۱۰۳ | |||||||||||||||
- گردآورى: پرويز طلائيانپور | |||||||||||||||
- راوى: هيل گل حسننژاد، ۷۵ ساله، دزفول | |||||||||||||||
- سازمان ميراث فرهنگى کشور، پژوهشکده مردمشناسي، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، چاپ اول، ۱۳۸۰ |
همچنین مشاهده کنید