فی الریا و التلبیس بالذین هم أعظم جنود ابلیس

نان و حلوا چیست ای شوریده سر؟		متقی خود را نمودن بهر زر
دعوی زهد از برای عز و جاه		لاف تقوی، از پی تعظیم شاه
تو نپنداری کزین لاف و دروغ		هرگز افتد نان تلبیست به دوغ؟
خرده بینانند در عالم بسی		واقفند از کار و بار هر کسی
زیرکانند از یسار و از یمین		از پی رد و قبول، اندر کمین
با همه خودبینی و کبر و منی		لاف تقوی و عدالت می‌زنی
سر به سر، کار تو در لیل و نهار		سعی در تحصیل جاه و اعتبار
دین فروشی، از پی مال حرام		مکر و حیله، بهر تسخیر عوام
خوردن مال شهان، با زرق و شید		گاه خبث عمرو، گاهی خبث زید
وین عدالت با وجود این صفات		هست دائم، برقرار و برثبات!
بر سرش، داخل نگردد «لا» و «لیس»		این عدالت هست کوه بوقبیس
می‌نیابد اختلال از هیچ چیز		چون وضوی محکم «بی‌بی تمیز»