فی نصیحة نفس الامارة و تحذیرها من الدنیا الغدارة

ای باد صبا، به پیام کسی		چو به شهر خطاکاران برسی
بگذر ز محله‌ی مهجوران		وز نفس و هوی ز خدا دوران
وانگاه بگو به بهائی زار		کای نامه سیاه و خطا کردار
کای عمر تباه گنه پیشه!		تا چند زنی تو به پا تیشه؟
یک دم به خود آی و بیین چه کسی		به چه بسته دل، به که همنفسی
شد عمر تو شصت و همان پستی		وز باده‌ی لهو و لعب مستی
گفتم که مگر چو به سی برسی		یابی خود را، دانی چه کسی
درسی، درسی ز کتاب خدا		رهبر نشدت به طریق هدا
وز سی به چهل، چو شدی واصل		جز جهل از چهل، نشدت حاصل
اکنون، چو به شصت رسیدت سال		یک دم نشدی فارغ ز وبال
در راه خدا، قدمی نزدی		بر لوح وفا، رقمی نزدی
مستی ز علایق جسمانی		رسوا شده‌ای و نمی‌دانی
از اهل غرور، ببر پیوند		خود را به شکسته دلان بربند
شیشه چو شکست، شود ابتر		جز شیشه‌ی دل که شود بهتر
ای ساقی باده‌ی روحانی		زارم ز علایق جسمانی
یک لمعه ز عالم نورم بخش		یک جرعه ز جام طهورم بخش
کز سرفکنم به صد آسانی		این کهنه لحاف هیولانی