مسافر مجنون

رفتم و بیشم نبود روی اقامت		وعده‌ی دیدار گو بمان به قیامت
گر تو قیامت به وعده دور نخواهی		یک نظرم جلوه‌کن بدان قد و قامت
بانگ اذان است و چشم مست تو بینم		در خم محراب ابروان به امامت
قصر نمازت چه؟ ای مسافر مجنون		کعبه‌ی لیلی است قصد کن به اقامت
در همه عالم علم به عشق و جنونی		گو بشناسندت از جبین به علامت
آنچه به غفلت گذشت عمر نخواندم		عمر دگر خواهم از خدا به غرامت
پیرم و بر دوشم از ندیم جوانی		از تو چه پنهان همیشه بار ندامت
خرمن گل‌ها به باد رفت و به دل‌ها		نیش ندامت خلید و خار ملامت
شحنه‌ی شهری تو دست یاز به شمشیر		باری اگر شیر می‌کشی به شهامت
من به سلام و وداع کعبه و صحرا		صحیه زنانم که بارکن به سلامت
شمع دل شهریار، شعله‌ی آخر		زد به سراپا که سوختن به تمامت