مزد شبانی

خوشست پیری اگر مانده بود جان جوانی		ولی ز بخت بد از من نه جسم ماند و نه جانی
چو من به کنج ریاضت خزیده را چه تفاوت		کزان کرانه بهاری گذشت یا که خزانی
وداع یار بیاد آر و اشک حسرت عاشق		چو میرسی به لب چشمه‌ای و آب‌روانی
دهان غنچه مگر بازگو کند به اشارت		حکایت دل تنگی به چون تو تنگ‌دهانی
به صحت و به امان زنده‌اند مردم دنیا		منم که زنده‌ام اما نه صحتی نه امانی
شعیب جلوه سینا جهیز دختر خود کرد		خدا چه اجرت و مزدی که می‌دهد به شبانی
چه دلبخواه به غیر از تو باشد از توندانم		که آنچه فوق دل و دلبخواه ماست تو آنی
تو شهریار نبودی حریف عهد امانت		ولی به مغز سبک می‌کشی چه بار گرانی