حیف از هدیه آن گل رعنا

حیف از هدیه آن گل رعنا		که پری چهره بود و حور سرشت
حیف از آن تازه گل که بر شاخش		دست گلچین روزگار نهشت
از حریرش لباس بود آخر		بسترش خاک گشت و بالین خشت
رشته‌ی عمر آن یگانه گهر		گردش چرخ بین چگونه برشت
بود تا مزرع جهانش جای		تخم خیرات جاودانی کشت
همه نیکی گزید و نیکی کرد		آری از خوب برنیاید زشت
الغرض چون ازین جهان خراب		سوی گلزار خلد رفت نوشت:
هاتف خسته‌دل به تاریخش		از جهان هدیه شد به سوی بهشت