دوی استقامت

دوى سرعت

دوى سرعت اساساً نمايش قدرت است و بستگى دارد به توانايى يک فرد که قادر باشد بدنش را با سرعت و قدرت متناوباً توسط پاها به جلو براند. اين قدرت در مردان در سنين ۲۰ و در زنان در سنين ۱۸ به حداکثر تکامل خود مى‌رسد. سرعت دويدن کيفيتى است که تا اندازه محدودى قابل توسعه و پيشرفت است. بهترين طريق براى افزايش سرعت عبارتند از:

۱. افزايش قدرت عضلات اکستنسور و مفاصل پا (سرعت، توان، زمان، قدرت، نيرو) و بنابر اين منجر به ايجاد نيروى پيش‌برنده مى‌شود.

۲. تمرين در بالاترين سرعت که باعث پيشرفت دو سرعت شده و دونده هماهنگى بيشتر جسمى در حرکات پيدا مى‌کند. تصحيح اشتباهات در مواقع و مواضع معين، باعث افزايش سرعت مى‌شود.

دوى نيمه استقامت

دوى نيمه استقامت با گام‌هاى سريع که نسبت به دوى سرعت آرام‌تر است دويده مى‌شود. البته به اشکال مختلف دويدن و دويدن سرعت با تغيير طول مسير تغيير مى‌کند.

ولى وقتى صحبت از مقايسه با دوى سرعت مى‌شود، دويدن (نيمه استقامتي) به حرکات کمتر مفاصل - کمتر متمايل شدن به جلو و تماس کامل کف پا با زمين احتياج دارد.

در دوهاى نيمه استقامت، موفقيت به ترکيب صحيح عوامل زير بستگى دارد:

۱. سرعت در دويدن

۲. دويدن به حد کفايت

۳. تحمل در دويدن

در دوى نيمه استقامت که مسافت نسبتاً طولانى بايستى با گام‌هاى نسبتاً سريع طى شود - قدرت (تحمل) دستگاه قلب و عروق بيشترين تأثير را دارد.

دوى استقامت

مسافت‌هاى طولانى با گام‌هاى آهسته‌ترى طى مى‌شود. بيشترين تأکيد بر روى طريق راحت و ساده دويدن است که باعث صرفه‌جويى در انرژى مى‌شود، و در مقايسه با دوى نيمه استقامت احتياج کمترى به کار مفاصل دارد. کمتر به جلو خم مى‌شود و حداکثر تماس کف پا با زمين وجود دارد. در اين حالت نيز توصيه مى‌‌شود با هر گام حداکثر فاصله طى شود. در حالى که تحمل فرد (مخصوصاً قدرت سيستم قلبى عروقي) تأثير محدودى روى دونده دارد، در فواصل طولانى عامل بسيار مهمى است.

تحقيقات نشان مى‌دهد که دونده مسافت‌هاى طولانى تا حدود ۸۰ درصد حداکثر جذب اکسيژن را استفاده مى‌کند و در تمام طول مسابقه اين حد را نگاه مى‌دارد. در مسافت‌هاى طولانى فاکتور اوليه ديگر قدرت ذخيره انرژى است. البته يک ميزان منطقى سرعت در دويدن هميشه مفيد است.

دويدن در ساير ورزش‌ها

ورزش‌هاى ميدانى مثل فوتبال، بسکتبال و بيس‌بال، اغلب نيازمند به تغييراتى در مسير دويدن در گام‌ها، ثبات نيروهاى جانبى و ساير تغييراتى که نياز به حرکات سريع و چالاکى در ضمن دويدن دارد، است. اين حالت‌ها هميشه با حداکثر قدرت انجام مى‌شود تا يک حرکت سريع به جلو ايجاد شود. در تحت چنين شرايطى محل و تغيير مکان مرکز ثقل بدن لازم ا ست با دقت بيشترى کنترل شود. طول گام اغلب کاهش مى‌يابد تا تماس پا با زمين بيشتر (به دفعات) باشد و امکان تغييرات سريع در مسير را فراهم مى‌سازد همچنين اغلب سرعت‌هاى طرفى بيشترى لازم است. در اين نوع دويدن تنه معمولاً با خم‌شدن کمترى به جلو حمل مى‌شود. هماهنگى گام‌هاى دونده همچنانکه سرعت و مسير تنظيم مى‌شود از بين مى‌رود و الگوهاى انرژى برحسب پاسخ به نياز بدن تکميل مى‌شود.