رف ، رق ، رگ

	رفت آنجا که عرب نى انداخت
		رک: آنجا رفت که عرب نى انداخت
	رفت ابرويش را درست کند چشمش را کور کرد! (عا).
		رک: رفت بهترش کند بدتر شد
	رفت بهترش کند بدتر شد
		نظير:
		رفت ابرويش را درست کند چشمش را کور کرد
		ـ رفت کلاه بياورد سر را هم به باد داد
		ـ اى واى که بد نشد بَتَر شد
	رفت به نان برسد به جان رسيد
		رک: رفت کلاه بياورد سر را هم به باد داد
	رفت کلاه بياورد سر را هم به باد داد
		نظير:
		دنبال ريش رفت سبيل را هم از دست داد
		ـ نايافته دُم دو گوش گم کرد
		ـ رفت به نان برسد به جان رسيد
	رفتم اصفهان براى کار آسان، کُپه روى سرم گذاشتند گفتندبرو آسمان!
		شخص کاهلى دنبال کار آسان و پردرآمد مى‌گشت. به او گفتند در اصفهان کار پردرآمد و آسان زياد است. آن شخص شادمان شد و راه اصفهان را در پيش گرفت. وقتى به اصفهان رسيد او را به محلى راهنمائى کردند که در آنجا عمارتى بلند مى‌ساختند. کُپه‌اى گِل در ناوه‌اى بزرگ روى سرش نهادند و گفتند: 'اين گِل را بربر به پشت‌بام!' مرد کاهل ناچار پذيرفت، عصر وقتى مزدش را گرفت با خود گفت: 'اگر کار آسان در اصفهان اين است پس واى به کار سخت!' در حال از اصفهان گريخت و به شهر خود بازگشت. يکى از همشهريانش از او پرسيد: 'کجا بودي؟' گفت: رفتم اصفهان براى کار آسان، کپه روى سرم گذاشتند گفتند برو آسمان!
	رفتم بالاخانه ببينم انگوره، ديدم زنبوره! (عا).
		نظير: به بوى کباب رفت ديد خر داغ مى‌کنند!
	رفتم ثواب کنم کباب شدم
		نظير: فکر نانِ گربه را کردم موش خانه‌ام را خراب کرد
	رفتم خانهٔ خاله دلم واشه، خاله تيزيد دلم پوسيد! (عا).
	رفتم شهر کورها ديدم همه کور من هم کور!
		رک: خواهى نشوى رسوا هم‌رنگ جماعت شو...
	رفتند قمر (=قمرالملوک) را بياورند، نبود، بلبل خاکى را آوردند! (عا).
		به طنز و تمسخر در مورد خواننده‌اى کريه‌الصوت به‌کار مى‌برند که در مجلسى آواز بخواند
	رفتند قمر٭ را بياورند، نبود، کلفتش را آوردند! (عا).
		به طنز و تمسخر در مورد خواننده‌اى به‌کار مى‌برند که هم زشت‌رو باشد و هم بد‌آواز
			٭ مقصود از 'قمر' قمرالملوک وزيرى است
	رفتند و ريم و دِگر آيند و روند (خيّام)
		رک: هر کسى پنج روز نوبت اوست
	رفتن و نشستن بِهْ که دويدن و گسستن (سعدى)
		رک: آهسته برو هميشه برو
	رفتنى مى‌رود و آمدنى مى‌آيد	شدنى مى‌شود و غصه به ما مى‌ماند
	رفته رفته قشو قلمدان مى‌شود!
		به تمسخر و تحقير دربارهٔ شاگرد بى‌استعداد و تنبلى به‌کار برند که پس از زمانى دراز اندک پيشرفتى در کار تحصيل يا حرفت‌ آموزى حاصل کرده باشد.
		نظير:
		شاگرد رفته رفته به استاد مى‌رسد
		ـ پار بودى حيدر و امسال گشتى حيدرک	سال ديگر گر بمانى قطب دين حيدر شوي!
		ـ تار بودى نور گشتى اى عزيز	غوره بودى گشتى انگور و مويز (مولوى)
	رفته‌ها پشيمانند و مانده‌ها سرگردان
	رفيقان قدر يکديگر بدانيد	خدا کى مى‌هد عمر دوباره٭
		نظير: بيا تا قدر يکديگر بدانيم	که تا ناگه ز همديگر نمانيم (مولوى)
			٭ شب تاريک و ابر پاره پاره	شراب خُلّر و مى در پياله
			........................	................... (از ترانه‌هاى عاميانه)
	رقصش مال ماست عرقچينش مال ديگران
		نظير: مرغش را ديگرى بخورد چماقش را ما بخوريم؟
		نيزرک: کى کاشت، کى درو کرد؟
	رقص اندر خونِ خود مردان کنند
	رگ به ريشه مى‌کشد
		رک: تره به تخمش مى‌رود حسنى به بابا