عن، عو، عه، عى

	عِنَب و اوزوم و انگور هر سه یکی است
		مأخوذ از حکایت زیر که مولوی در مثنوی معنوی نقل کرده است:
		چارکس را داد مردی یک دِرَم	آن یکی گفت: این به انگوری دهم
		آن یکی دیگر عرب بُد گفت: لا،	من عنب خواهم نه انگور ای دغا
		آن یکی تُرکی بُد و گفت: ای گُزوم٭	من نمی‌خواهم عنب، خواهم اُزوم٭ ٭
		آن یکی رومی بگفت: این قیل را	ترک کن، خواهم من استافیل٭٭٭ را
		در تنازع مشت بر هم می‌زدند	که زِ سِرّ نام‌ها غافل بُدند (مثنوی معنوی، دفتر دوم)
			٭ گُزوم (لغت ترکی): چشم من؛ ای گُزوم: ای نور چشم من
			٭٭ اُزوم، یا: اوزوم (لغت ترکی): انگور
			٭٭٭ استافیل (لغت رومی): انگور
	عنقا را به دام نتوان گرفت
		رک: برو این دام بر مرغ دگر نِهْ!
	عنقا شکار کس نشود دام باز چین٭
		رک: برو این دام بر مرغ دگر نِهْ
			٭ ........................	کاین جا همیشه باد به‌دست است دام را (حافظ)
	عنکبوتی کی تواند کرد سیمرغی شکار (سنائی)
		رک: کبوتر کجا صید شاهین کند
	عود ناید ز دود چوب اراک٭
		رک: از مردم بد اصل نخیزد هنر نیک
			٭ .....................	پاک ناید ز مردم ناپاک (انوری)
	عوض داماد به حجله نمی‌شود رفت!
		رک: با مردی دیگران نمی‌توان داماد شد
	عوض کلاه سر می‌آورد!
		نظیر:
		گفتند برو کلاه بیاور سر آورد
		ـ گفتم بزن اما نه به این محکمی!
	عوض ماست مهتاب می‌لیسد! (از جامع‌التمثیل)
		نظیر:
		نانش را به پشت شیشه می‌مالد
		ـ باد می‌خورد و کف پس می‌دهد
		ـ ناخن ندارد پشتش را بخاراند
		ـ از مال پس است از جان عاصی.
	عهد نابستن از آن بِهْ که ببندی و نپائی٭
			٭ من ندانستم از اوّل که تو بی‌مهر و وفائی	......................... (سعدی)
	عیال‌پرست خداپرست بوَد
		نظیر:
		عیال‌پرستی خداپرستی است
		ـ دلارامی که داری دل در او بند (سعدی)
	عیب باشد کو نبیند جز که عیب ٭
		رک: زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است
			٭ .........................	عیب کی بیند روان پاکِ غیب (مولوی)
	عیب‌پوشی ز عیب جوئی بِهْ ٭
			٭ چو ببینی ز آشنا عیبی	گر به بیگانگان نگوئی، بِهْ
			ز آنکه در کیش اخر اندیشان	.......................... (جامی)
	عیب‌پوشی قبای مردان است (میرسند کاشانی)
	عیب خود از دوستان مپرس که بینند و نگویند، از دشمنان بجوی که نبینند و گویند (امثال و حکم دهخدا)
	عیب خود بین و مبین از دگران
		رک: زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است
	عیب خود دانستن غیب دانستن است
	عیب خود می‌پوشد از چشم خلایق عیب پوش٭
			٭ پردهٔ مردم دریدن عیب خود بنمودن است	........................... (صائب)
	عیب خود نایافتن بالاترین عیب‌هاست
		نظیر:
		عیبی به عیب خود نرسیدن نمی‌رسد
		ـ هر که از عیب خود نابینا باشد نادان‌تر مردم است (تاریخ بیهقی)
	عیب درویش و توانگر به کم و بیش بد است٭
		رک: زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است
			٭ .........................	کار بد مصلحت آنست که مطلق نکنیم (حافظ)
	عیب کردن و زیرکان عیب است٭
		رک: زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است
			٭ حکمت نیک و بد چو در غیب است	............................... (اوحدی)
	عیب مردم فاش کردن بدترین عیب‌هاست٭
			٭ ..............................	عیب‌گو اوّل کند بی‌پرده عیب خویش را (آزاد)
	عیب مَیْ جمله بگفتی هنرش نیز بگو٭
			٭ ................................	نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند (حافظ)
	عیب نبینند به‌جز اهل عیب٭
		نظیر: هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند (حافظ)
			٭ ..............................	غیب ندانند به‌جز اهل غیب (خواجو کرمانی)
	عیب هر کس که کنی هم به تو می‌گردد باز
		رک: زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است
	عیبی به عیب خود ترسیدن نمی‌رسد
		نظیر: عیب خود نایافتن بالاترین عیب‌هاست
	عید بی‌روستائی نمی‌شود
		رک: بُستان بی‌سر خر نمی‌شود
	عیدت را اینجا در کردی نوروزت را برو جای دیگر! (عا).
		نظیر:
		مگر این خانهٔ خاله است
		ـ چو بده منزل عوض کن!
	عید قربان است دائم خانهٔ قصّاب را
	عید می‌آید عیب‌ها را آشکار می‌کند
	عیسات دوست بِهْ که حوّاریت آشنا
		رک: اگر خاک هم به سر می‌کنی پای تلّ بلند
	عیسی به دین خود، موسی به دین خود
		رک: ما این برِ جو، شما آن برِ جو
	عیسی را ول کرده سُمّ خرش را می‌بوسد
	عیسی نتوان گشت به تصدیق خری چند٭
			٭ بنمای به صاحب‌نظران گوهر خود را	............................ (صائب)
	عیش را در جهان خران دارند (از مجمع‌الامثال)
		رک: دنیا به کام ابلهان است
	عینک سواد نمی‌آورد
		رک: از یاهو گفتن کسی دانا نشود