عضوی

اختلال روانی بیمارئی است با تظاهرات روان‌شناختی یا رفتاری که رنج و ناراحتی و عملکرد آسیب‌دیده همراه شده و به‌علت اشکال زیست‌شناختی، اجتماعی، روان‌شناختی، ژنتیک، جسمی، یا شیمیائی به‌وجود آمده است این اختلال برحسب درجه انحراف از یک مفهوم به‌هنجار اندازه‌گیری می‌شود. هر بیماری علایم و نشانه‌های مخصوص دارد. علاوه بر طبقه‌بندی‌های DSM-TR، سایر اصطلاحاتی که جهت توصیف بیماری‌های روانی در روانپزشکی مورد استفاده قرار می‌گیرند، عبارتند از پسیکوتیک، نوروتیک، کارکردی؛ عضوی، اولیه و ثانویه.

پسیکوتیک

از دست دادن واقعیت‌سنجی به همراه هذیان‌ها و توهمات (مانند اسکیزوفرنی) است.

نوروتیک

بدون از دست دادن واقعیت‌سنجی است. عمدتاً براساس تعارض‌های درون‌روانی یا رویدادهای زندگی که باعث اضطراب می‌شوند؛ و نشانه‌ها شامل وسواس فکری و عملی، و فوبیا می‌باشند.

کارکردی

آسیب ساختاری با دلیل زیست‌شناختی روشن برای اختلال وجود ندارد.

عضوی

بیماری به‌علت یک عامل مشخص که تغییرات ساختاری را در مغز به‌وجود می‌آورد می‌باشد؛ معمولاً همراه با آسیب‌شناختی دلیریوم یا دمانس می‌باشد (مانند بیماری پیک). چون این اصطلاح به این اشاره می‌کند که بعضی از اختلالات روانی جزء زیست‌شناختی ندارند. اصطلاح عضوی در DSM-IV-TR مورد استفاده قرار نگرفته‌اند؛ البته، این اصطلاح هنوز رایج است.

اولیه

فقدان علت مشخص؛ آن را ایدیوپاتیک (idiopathic) نیز می‌نامند (شبیه به کارکردی).

ثانویه

تظاهرات نشانگر یک اختلال سیستمیک؛ طبی یا مغزی (مانند، دلیریومی که ناشی از بیماری عفونی مغزی است).