|
|
| - عمل آگاهانه آزار رساندن جسمی به فرد دیگر.
|
| - شامل ضرب و ششم، تجاوز، دزدی و دیگرکشی است.
|
| - سوءرفتار جسمی و جنسی با کودکان، بزرگسالان و افراد مسن جزء اعمال خشونت‌آمیز قرار می‌گیرند.
|
|
|
|
| - سالانه حدود ۸ میلیون عمل خشونت‌آمیز در ایالات متحده روی می‌دهد.
|
|
| - احتمال خطر قربانی قتل نفس شدن در طول زندگی برای مردان یک‌هشتادوپنجم و برای زنان یک‌دویست‌وهشتادم است. مردان بیشتر از زنان قربانی خشونت می‌شوند.
|
|
|
|
| بیماری‌های روانپزشکی که بیش از سایر موارد با خشونت مرتبط هستند شامل موارد زیر می‌شوند: شامل اختلالات پسیکوتیک، مانند اسکیزوفرنی و مانیا (به‌ویژه اگر بیمار پاراتوئید باشد یا توهمات آمرانه را تجربه کند)، مسمومیت با الکل و مواد، قطع مصرف الکل و داروهای آرام‌بخش - خواب‌آور، تهییج کاتاتونیک، افسردگی توأم با آژیتاسیون، اختلالات شخصیت که با خشم و کنترل تکانه ضعیف مشخص می‌شوند (مثلاً اختلالات شخصیت مرزی و ضداجتماعی)، و اختلالات شناختی (به‌ویژه آنها که با درگیری فرونتال و تمپورال در ارتباط هستند).
|
|
| پیش‌بینی رفتار خشونت‌آمیز
|
|
| جدول ارزیابی و پیش‌بینی رفتار خشونت‌آمیز را ببینید. بهترین پیش‌بینی‌کننده، اعمال خشونت‌آمیز قبلی است. به دنبال موارد زیر بگردید:
|
|
| - اعمال خشونت‌آمیز اخیر، همچنین تخریب اموال
|
|
| - تهدیدهای ترسناک کلامی یا جسمی
|
|
| - حمل سلاح یا سایر اشیائی که ممکن است به‌عنوان سلاح به‌کار روند (مثلاً چنگال، جاسیگاری)
|
|
| - آژیتاسیون پیش‌رونده روانی - حرکتی
|
|
| - مسمومیت با الکل یا مواد
|
|
| - خصیصه‌های پاراتوئید در بیمار پسیکوتیک
|
|
| - توهمات شنوائی آمرانه خشونت‌آمیز
|
|
| - بیماری مغزی (مثلاً تومور، دمانس [فراگیر یا با یافته‌های لوب‌فرونتال، خشونت در یافته‌های لوب گیجگاهی کمتر شایع است]).
|
|
| - تهییج کاتاتونیک
|
|
| - مانیا
|
|
| - افسردگی همراه با آژیتاسیون
|
|
| - بیماران مبتلا به اختلالات شخصیت که مستعد خشم، خشونت یا تکانه‌ای بودن هستند.
|
|
| - سابقه بی‌رحمی نسبت به حیوانات.
|
|
| - ارزیابی و پیش‌بینی رفتار خشونت‌آمیز: |
| |
- علایم، خشونت قریب‌الوقوع: |
| |
|
اعمال خشونت‌آمیز اخیر، شامل تخریب اموال
تهدیدهای لفظی یا جسمی (ترسناک)
حمل اسلحه یا سایر اشیائی که ممکن است به‌عنوان اسلحه به‌کار روند (مثلاً چنگال، جاسیگاری).
آژیتاسیون روانی حرکتی پیش‌رونده
مسمومیت با الکل یا سایر مواد
خصیصه‌های پاراتوئید در یک بیمار پسیکوتیک
توهمات شنوائی آمرانه خشونت‌آمیز. برخی بیماران، اما نه همگی آنها، در معرض خطر زیاد هستند.
بیماری‌های مغز، فراگیر یا یافته‌های لوب‌فرونتال، در یافته‌های لوب‌تمپورال کمتر شایع است (در این مورد اختلاف‌نظر وجود دارد).
تهییج کاتاتونیک
اپیزودهای خاص مانیا
اپیزودهای خاص افسردگی همراه با آژیتاسیون
اختلالات شخصیت (خشم، خشونت یا عدم کنترل تکانه). |
| |
- خطر خشونت را ارزیابی کنید: |
| |
|
افکار خشونت‌آمیز، آرزو، قصد، برنامه‌ریزی و نقشه، در دسترس بودن وسایل، اجراء برنامه‌ریزی و کمک خواستن را در نظر داشته باشید.
عوامل جمعیتی را در نظر بگیرید: جنس (مرد)، سن (۱۵ تا ۲۴)، موقعیت اقتصادی اجتماعی (پائین)، پشتوانه اجتماعی (اندک)
سابقه بیمار را در نظر بگیرید: خشونت، اعمال ضداجتماعی غیر خشونت‌آمیز، عدم کنترل تکانه (مثلاً قمار، سوءمصرف مواد، خودکشی یا آسیب به خود پسیکوز).
عوامل استرس‌زای آشکار را بررسی کنید (مثلاً تعارضات زناشوئی، از دست دادن واقعی یا نمادین). |
|
|
|
|
|
| - از خود محافظت کنید. در نظر داشته باشید که همیشه احتمال خشونت وجود دارد و مراقب یک عمل ناگهانی خشونت‌آمیز باشید. هیچ‌گاه با بیمار مسلح مصاحبه نکنید. بیمار همیشه باید اسلحه را به مراقب امنیتی تحویل دهد. تا حد امکان قبل از مصاحبه در مورد بیمار اطلاعات کسب کنید. هیچ‌گاه با بیمار بالقوه خشن به تنهائی یا در مطب یا در بسته مصاحبه نکنید. برداشتن کراوات، گردنبند و سایر اجزاء البسه یا جواهراتی را که بر تن دارید و بیمار می‌تواند به آنها چنگ بزند یا آنها را بکشد در نظر داشته باشید. در محدوده دید سایر کارکنان باشید. اعمال محدودیت جسمی را به کارکنانی واگذار کنید که برای این مسئله تعلیم دیده‌اند. بیمار را به مکان‌هائی که ممکن است اسلحه در دسترس باشد؟ (مثلاً اتاق درمان) راه ندهید. نزدیک بیمار پاراتوئید که ممکن است احساس کند در معرض تهدید است ننشینید.
|
|
| خود را حداقل به اندازه طول یک دست از هر بیمار بالقوه خشن دور نگه دارید.
|
|
| با مریض پسیکوتیک مقابله یا مخالفت نکنید. نسبت به علایم خشونت قریب‌الوقوع آگاه باشید. همیشه برای خود یک راه فرار سریع در صورت حمله بیمار باقی بگذارید. هیچ‌گاه به بیمار پشت نکنید.
|
|
| - علایم خشونت قریب‌الوقوع عبارتند از اعمال خشونت‌آمیز اخیر نسبت به مردم یا اموال، دندان‌‌های به‌هم‌فشرده یا مشت‌های گره‌کرده، تهدیدهای لفظی (ترسناک)، داشتن اسلحه یا اشیائی که بالقوه به‌عنوان اسلحه قابل استفاده هستند (مثلاً چنگال، یخ‌گیر، جاسیگاری)، آژیتاسیون روانی حرکتی (به‌عنوان یک شاخص مهم در نظر گرفته می‌شود)، مسمومیت با مواد یا الکل، هذیان‌های پاراتوئید و توهمات آمرانه.
|
|
| - مطمئن باشید که تعداد کافی از کارکنان برای مهار کردن بیمار به‌طور مطمئن در دسترس قرار دارند. قبل از اینکه آژیتاسیون بیمار افزایش یابد. از کارکنان کمک بخواهید. اغلب، یک قدرت‌نمائی با حضور تعدادی کارکنان قوی‌هیکل برای پیشگیری از عمل خشونت‌آمیز کافی است.
|
|
| - مهار جسمی تنها باید توسط افرادی با تعلیم مناسب اعمال شود. بیمارانی که مشکوک به مسمومیت با فن‌سیکلیدین هستند، نباید از نظر جنسی مهار شوند (به‌ویژه باید از مهار اندام‌ها اجتناب شود) چون احتمال دارد به خود آسیب برسانند. معمولاً بلافاصله پس از اعمال مهار جسمی، یک بنزودیازپین یا آنتی‌پسیکوتیک برای ایجاد مهار شیمیائی داده می‌شود، اما انتخاب دارو بستگی به تشخیص دارد. محیطی غیرتحریک‌کننده را تأمین کنید.
|
|
| - یک ارزیابی قطعی تشخیصی انجام دهید. علایم حیاتی بیمار باید ارزیابی و معاینه بدنی انجام شود و شرح حال روانپزشکی گرفته شود. احتمال خودکشی بیمار را ارزیابی کنید و یک برنامه درمانی که بتواند کنترل خشونت بالقوه آینده را تأمین کند، طرح‌ریزی کنید. افزایش علایم حیاتی ممکن است نشانگر قطع الکل یا داروهای آرام‌بخش، خواب‌آور باشند.
|
|
| - به دنبال مداخلات ممکن روانی - اجتماعی باشید تا احتمال خشونت را کاهش دهید. اگر خشونت مربوط به شرایط یا شخص خاصی است، سعی کنید بیمار را از آن موقعیت یا فرد دور کنید. مداخلات خانوادگی و سایر تغییرات محیطی را امتحان کنید. آیا بیمار در صورت زندگی با سایر بستگان همچنان بالقوه خشن است؟
|
|
| - ممکن است برای نگهداری بیمار و جلوگیری از خشونت نیاز به بستری کردن باشد. حتی در یک بخش روانپزشکی، ممکن است مراقبت دائمی لازم باشد.
|
|
| - اگر درمان روانپزشکی کافی نیست، می‌توانید از پلیس و دستگاه قضائی کمک بخواهید.
|
|
| - بیمار به قربانیان موردنظر بیمار، در مورد احتمال مداوم خطر اخطار داده شود (مثلاً اگر بیمار بستری نشده است).
|
|
| بایدها و نبایدها در برخورد با بیماران خشن
|
|
| - اگر بیمار توسط پلیس و با وسایل مهارکننده (مثلاً دستبند) به اورژانس آورده شد، آنها را بلافاصله باز نکنید.
|
|
| - مصاحبه را در مکانی امن با مراقبین در دسترس (در صورت آژیتاسیون بیمار) انجام دهید.
|
|
| - خود را در موقعیتی قرار ندهید که بیمار مانع خروج شما از اتاق شود.
|
|
| - اگر اشیاء نوک‌تیز و بالقوه خطرناک در اتاق مصاحبه وجود دارد، یا بیمار مصاحبه نکنید (مثلاً یک نامه‌بازکن بر روی میز تحریر).
|
|
| - به احساس درونی خود اعتماد کنید. اگر احساس ترس یا نگرانی می‌کنید، مصاحبه را خاتمه دهید.
|
|
| - در مورد اقدامات خشونت‌آمیز قبلی سؤال کنید (شامل بی‌رحمی نسبت به حیوانات) این مسائل پیش‌بینی‌کننده وقایع خشونت‌آمیز در آینده هستند.
|
|
| - اگر شکی در مورد خطرناک بودن بیمار برای سایرین وجود دارد، در بستری کردن او برای مراقبت درنگ نکنید.
|
|
|
|
| عوامل خطر خشونت شامل ابراز قصد، طرح‌ریزی یک نقشه ویژه، در دسترس بودن وسایل، جنس مرد، سن جوان (۳۴-۱۵ سال)، سطح اقتصادی اجتماعی پائین، سیستم حمایت اجتماعی ضعیف، سابقه قبلی خشونت، سایر اعمال ضداجتماعی، کنترل ضعیف تکانه، سابقه اقدام به خودکش یو عوامل استرس‌زای اخیر، سابقه خشونت بهترین عامل پیش‌بینی‌کننده خشونت است. سایر عوامل مهم عبارتند از سابقه خانوادگی خشونت).
|
|
|
|
| - دارودرمانی بستگی به تشخیص اختصاصی دارد.
|
|
| - بنزودیازپین‌ها و آنتی‌پسیکوتیک‌ها بیش از همه برای آرام کردن بیمار به‌کار می‌روند. فلوفنازین، تیوتیکسن، تری‌فلوپرازین یا هالوپریدول همه با دوز ۵ میلی‌گرم به‌صورت خوراکی یا داخل‌عضلانی تجویز می‌شوند؛ ۲ میلی‌گرم ریسپریدون خوراکی یا ۲ میلی‌گرم لورازپام خوراکی یا عضلانی می‌توانند در ابتدا به‌کار روند.
|
|
| - اگر بیمار آنتی‌پسیکوتیک مصرف می‌کند، مقدار بیشتری از همان دارو به بیمار بدهید. اگر آژیتاسیون بیمار در طی ۳۰-۲۰ دقیقه کاهش نیافت، دوز را تکرار کنید.
|
|
| - در بیمارانی که در معرض خطر تشنج هستند، از آنتی‌پسیکوتیک‌ها اجتناب کنید.
|
|
| - بنزودیازپین‌ها ممکن است در بیمارانی که نسبت به داروها تحمل پیدا کرده‌اند، مؤثر نباشند، همچنین ممکن است موجب مهارگسیختگی شوند که بالقوه خشونت را تشدید می‌کند.
|
|
| - برای بیماران مبتلا به صرع، ابتدا از یک ضدتشنج استفاده کنید (مثلاً کاربامازپین یا گاباپنتین) و سپس بنزودیازپین تجویز کنید (مثلاً کلونازپام) بیمارانی که به‌طور مزمن خشن هستند، به مسدودکننده‌های گیرنده بتا (مثلاً پروپرانولول) پاسخ می‌دهند.
|
