جدول دوزهای سالمندی داروهائی که به‌طور معمول برای درمان اختلال دوقطبی به‌کار می‌روند

میزان عود بیماران مبتلا به مانیا و اختلالات دوقطبی، با افزایش سن زیاد می‌شود. طول متوسط حملات ناخوشی در بیماران مسن دست کم به اندازه طول حملات در بزرگسالان جوان‌تر می‌باشد. اکثریت مطلق موارد اختلالات دوقطبی قبل از ۵۰ سالگی آغاز می‌شوند؛ شروع پس از ۶۵ سالگی غیرمحتمل در نظر گرفته می‌شود. هنگامی‌که یک اپیزود مانیک برا یاولین بار پس از ۶۵ سالگی افتاق می‌افتد، باید به شدت به یک علت پاتوفیزیولوژیک (عضوی) مشکوک شد. عوارض جانبی داروئی از علل محتمل می‌باشد.

استفاده از لیتیوم در بیماران مسن خطرناک‌تر از بیماران جوان می‌باشد. زیرا ابتلائات وابسته به سن و تغییرات فیزیولوژیک شایع هستند. لیتیوم توسط کلیه دفع می‌شود و کاهش کلیرانس کلیوی یا بیماری کلیه می‌توانند خطر مسمومیت را افزایش دهند. دیورتیک‌های تیازیدی کلیرانس کلیوی لیتیوم را کاهش می‌دهند؛ بنابراین در استفاده همزمان این داروها ممکن است لازم باشد دوز لیتیوم را تنظیم کنیم. داروهای دیگر نیز ممکن است با کلیرانس لیتیوم تداخل کنند. لیتیوم ممکن است باعث عوارض دستگاه عصبی مرکزی (CNS) شود که سالمندان به آنها حساس‌تر هستند به این دلایل توصیه می‌شود که پایش سطح سرمی لیتیوم در سالمندان در فواصل کوتاه‌تری انجام شود. داروهائی که در درمان بیماران مسن مبتلا به اختلالات دوقطبی مصرف می‌شوند، در جدول زیر فهرست شده‌اند.

جدول دوزهای سالمندی داروهائی که به‌طور معمول برای درمان اختلال دوقطبی به‌کار می‌روند

	اسم ژنریک			محدوده دوز سالمندی (میلی‌گرم در روز)
	کربنات لیتیوم			۹۰۰-۷۵
	کاربامازپین			۱۲۰۰-۲۰۰
	والپروات (والپروئیک اسید، دی‌والپروئکس)			۱۰۰۰-۲۵۰