آنتی‌کولینرژیک‌ها و آمانتادین

آگونیست‌های آلفا - ۳ آدرنرژیک کلوئیدین و گوانفاسین (guanfacine)

کلونیدین و گوانفاسین در روانپزشکی برای کنترل علایم ناشی از ترک مخدرها و اپیوئیدها. درمان اختلال تورت، سرکوب آژیتاسیون در اختلال استرس پس از تروما و کنترل رفتار تهاجمی با بیش‌فعالی در کودکان، به‌خصوص آنهائی که دارای خصوصیات اوتیستی هستند به‌کار می‌روند.

شایع‌ترین عوارض جانبی مربوط به کلونیدین عبارتند از خشکی دهان و چشم‌ها، خستگی، اثر آرام‌بخشی - رخوت‌زائی، گیجی، تهوع، هیپوتانسیون و یبوست. گوانفاسین دارای مجموعه عوارض جانبی مشابه اما خفیف‌تری می‌باشد. به‌خصوص با دوز ۳ میلی‌گرم در روز یا بیشتر کلونیدین و گوانفاسین نباید برای بزرگسالانی که فشار خون آنها زیر ۶۰/۹۰ میلی‌متر جیوه است یا به آریتمی‌های قلبی، به‌خصوص برادی‌کاردی، مبتلا هستند تجویز گردد. به‌خصوص کلونیدین باعث اثر آرام‌بخشی - رخوت‌زائی می‌شود و معمولاً به این عارضه جانبی تحمل ایجاد نمی‌شود. عوارض جانبی ناشایع CNS کلونیدین عبارتند از بی‌خوابی، اضطراب و افسردگی؛ عوارض جانبی نادر CNS عبارتند از رؤیاهای زنده، کابوس‌‌های شبانه، و توهم. احتباس مایع مربوط به درمان با کلونیدین را می‌توان با دیورتیک‌ها درمان کرد.

آنتاگونیست‌های گیرنده بتا آدرنرژیک

آنتاگونیست‌های گیرنده بتا - آدرنرژیک (مثل پروپرانولول، پیندولول). داروهای عمل‌کننده محیطی و مرکزی مؤثری برای درمان فوبی اجتماعی (مثل اضطراب عملکردی)، ترمور وضعیتی ناشی از لیتیوم، و آکانیژیای حاد ناشی از نورولپتیک و نیز کنترل رفتار تهاجمی می‌باشند.

استفاده از آنتاگونیست‌های گیرنده بتا آدرنرژیک در افراد مبتلا به آسم، دیابت وابسته به انسولین، نارسائی احتقانی قلب، بیماری عروقی قابل توجه، آنژین دائمی، و هیپرتیروئیدی ممنوع می‌باشد.

شایع‌ترین عوارض جانبی آنتاگونیست‌های گیرنده بتاآدرنرژیک، هیپوتانسیون و برادی‌کاردی هستند. عوارض جانبی شدید CNS (مثل آژیتاسیون، کونفوزیون و توهم) نادر هستند.

آنتی‌کولینرژیک‌ها و آمانتادین

در طبابت بالینی روانپزشکی، داروهای آنتی‌کولینرژیک عمدتاً برای درمان اختلالات حرکتی ناشی از دارو، به‌خصوص پارکینسونیسم ناشی از نورولپتیک، دیستونی حاد ناشی از نورولپتیک، و ترمور وضعیتی ناشی از دارو به‌کار می‌روند.