راه رفتن (۲)

تغييرات رشدى در راه رفتن

کودکان معمولاً خيلى سريع مراحل رشدى را در راه رفتن طى مى‌کنند. بيشتر آنها در سن دو سالگى عوامل لازم براى راه رفتن پيشرفته را دارا هستند. کودکان به‌طور متوسط چرخش لگن خاصره را در ۸/۱۳ ماهگي، خم کردن مفصل زانو در حد نيمه اتکاء را در سن ۳/۱۶ ماهگي، سطح اتکايى برابر با عرض تنه را در سن ۱۷ ماهگي، تاب دادن هم‌زمان دست و پاى مخالف را در ۱۸ ماهگى و ضربهٔ پاشنه - پنجه را در سن ۵/۱۸ ماهگى نشان مى‌دهند. (بونت و جانسون، ۱۹۷۱). طول زمان تاب خوردن يک پا هنگامى که پاى ديگر وزن بدن را تحمل مى‌کند از يک سالگى تا دو و نيم سالگى افزايش مى‌يابد (سوترلند و همکاران، ۱۹۸۰).

در اواسط نوجوانى طول گام افزايش مى‌يابد که بخشى از اين افزايش به کامل‌تر شدن دامنهٔ حرکت مفصل‌هاى ران‌ها، زانوها و مچ پاها و بخشى ديگر به رشد و نمو نسبت داده مى‌شود. سرعت راه رفتن به‌ويژه از يک تا سه و نيم سالگى افزايش مى‌يابد (سوترلند و همکاران، ۱۹۸۰). آهنگ و هماهنگى بدن در مهارت راه رفتن تا سن پنج سالگى به‌طور قابل مشاهده‌اى پيشرفت مى‌کند، اما از اين سن به بعد پيشرفت‌هاى الگوى راه رفتن به قدرى ظريف است که احتمالاً براى يک مشاهدە‌کنندۀ کم تجربه قابل تشخيص نيست.

مشاهدۀ الگوهاى راه رفتن

ويژگى‌هاى راه رفتن در کودکان با مشاهدهٔ آنها حين اجراء مهارت راه رفتن آسان‌تر مى‌توان درک کرد. عمل مشاهدهٔ دقيق يک حرکت (الگو) مهارتى است که نياز به تمرين دارد. براى انجام اين عمل توجه به اجزاء مشخصى از بدن لازم است تا بتوان کيفيت الگوى حرکت را تشخيص داد. مشاهده‌کننده بايد توجه خود را بر يک قسمت بدن در يک زمان متمرکز کند، مانند پاها. قرار دادن بدن در وضعيتى که بتوان اجزاء موردنظر بدن را از آن نقطه بهتر ديد نيز مهم است؛ براى مثال، وقتى راه رفتن را از پهلو مشاهده مى‌کنيد، مى‌توانيد ابتدا الگوى ضربهٔ پاشنه - پنجه، سپس باز شدن کامل مفصل زانو هنگام وارد آوردن نيرو به زمين، خم شدن مفصل زانو در وضعيت نيمه اتکا و دامنهٔ حرکت پا را بررسى کنيد. مشاهدۀ جنبه‌هاى مختلف حرکت پا در يک زمان کار مشکلى است. توجه به يک قسمت از بدن (مانند مفصل زانو) در گام‌هاى متعدد يک الگوى حرکت، بهترين روش مشاهده است. مشاهده‌کنندگان باتجربه مى‌توانند جنبه‌هاى متعددى از يک الگو را در يک زمان مشاهده کنند، با وجود اين بيشتر آنها فقط به تعداد محدودى از جنبه‌هاى حساس يک الگو در يک زمان توجه دارند.

مشاهده‌کنندگان کم‌تجربه (مبتدي) بهتر است به يک جنبه از الگوى حرکت در يک زمان توجه کنند.

پس از آن به‌طور مستقيم مى‌توان به وضعيت دست و پاى مخالف که مشاهدهٔ آن از پهلو آسان‌تر است توجه کرد. مى‌توان از جلو يا عقب زاويهٔ پاها (تمايل پنجه‌ها به بيرون يا داخل بدن)، عرض سطح اتکاء و درجهٔ چرخش تنه را مشاهده کرد.

در شرايطى که فرد مهارت را با سرعت اجراء مى‌کند، ضبط فيلم ويدئويى براى اولين تلاش‌هاى مشاهده‌کنندگان در تجزيه و تحليل يک مهارت مفيد است. به اين ترتيب مى‌توان هر مهارت را با سرعت طبيعي، سرعت کم يا در حال توقف بارها مشاهده کرد.