کنترل‌کننده‌های میزان رشد حرکتی در بزرگسالان

کاهش احراء مهارت‌هاى حرکتى امرى است که در افراد ميان‌سال و بزرگسال رايج است. اين پديده تا اندازه‌اى قابل درک و فهم است. در مباحث قبلى شرح داده شد که فرآيند افزايش سن تغييراتى نظير کاهش تودهٔ عضلانى را به همراه دارد، به‌ويژه هنگامى که بزرگسالان کم‌تحرک مى‌شوند، مى‌توان حدس زد که چنين تغييراتى بر تودهٔ قسمت‌هاى مختلف بدن اثر کرده، طبيعت مکانيکى اجراء مهارت را تغيير مى‌دهد. به‌نظر مى‌رسد در اواخر بزرگسالي، تطابق دستگاه عصبى مرکزى کاهش يافته، زمان عکس‌العمل و حرکت نيز با افزايش سن کُندتر مى‌گردد. تمام عوامل فوق ممکن است الگوهاى حرکت مورد استفادهٔ فرد را تغيير دهد.

از طرف ديگر، تشخيص اينکه آيا تغييرات فوق اجتناب‌ناپذير است يا در نتيجهٔ کاهش سطح فعاليت‌ها و انتظارات آنها از سطح اجراءهاى خودبه‌خود مى‌آيد، کارى دشوار است. شايد ميان‌سالانى که اعتقاد دارند اجراءهاى حرکتى آنها محکوم به نزول است، در واقع به اين باور خود جامهٔ عمل مى‌پوشانند؛ در حالى که تحقيقات نشان داده است، تغييرات بدنى‌اى که با فرآيند افزايش سن همراه است، در بزرگسالانى که بدن خود را آماده و فعال نگه مى‌دارند و به شرکت در فعاليت‌هاى بدنى ادامه مى‌دهند، در حداقل ممکن باقى مى‌مانند.

اينکه آيا تغييرات بدنى جزئى از آنقدر مهم است که موجب تغييرات قابل توجهى در الگوهاى حرکت هنگام اجراء آنها شود، هنوز روشن نيست. در تحقيقات در مورد اجراء حرکات بزرگسالان بايد توجه داشت که نتايج اغلب منعکس‌کنندهٔ قابليت‌هاى افرادى است که به‌عنوان نمونه مطالعه شده‌اند. دامنهٔ توانايى‌هاى يک گروه نمونه از بزرگسالان با گروه‌هاى سنى ديگر متفاوت است؛ براى مثال، يک محقق ممکن است بزرگسالانى را مطالعه کند که در سن پيرى در آسايش‌گاه به سر مى‌برند يا بزرگسالانى که در همين سنين به‌طور مستقل زندگى مى‌کنند و در برنامه‌هاى تمرينى مربوط به سنين خود در جامعه شرکت دارند. مطالعاتى که نزول حرکتى قابل ملاحظه‌ در اجراى اين گروه سنى را نشان مى‌دهد، ممکن است مبين نوع زندگى غير فعال يا توأم با ناتوانى باشد تا توانايى‌هاى بالقوهٔ اجراء حرکات در اين دورهٔ سني.

براى مطالعه اجراءهاى حرکتى بزرگسالان، ديدگاه سيستم‌هاى پويا مفيد است. مى‌دانيد که از اين ديدگاه، سيستم‌هاى مختلف بدن انسان مانند سيستم عصبى يا سيستم عضلانى مى‌تواند کنترل‌کنندهٔ ميزان رشد و اجراء باشد؛ يعنى سيستم يا سيستم‌هايى که کُندترين ميزان رشد را دارد، مى‌تواند تا رسيدن به سطح رشديِ معيني، از شروع رفتار جديد جلوگيرى کند. در فرآيند افزايش سن، سيستمى که تحليل مى‌رود نيز مى‌تواند موجب تغيير رفتار گردد؛ براى مثال، کاهش قدرت عضلانى يا کُند شدن سيستم‌هاى عصبى تا يک نقطهٔ بحرانى و حساس موجب مى‌شود که فرد حرکات خود را با سرعت و قدرت کمتر و در دامنهٔ محدودترى اجراء کند.