واکنش‌های فیزیولوژیک نسبت به ورزش و فعالیت بلندمدت

بدن ما چگونه فعاليت جسمى زير بيشينه را در مدتى طولانى تحمل مى‌کند؟ انرژى براى فعاليت ورزشى بلندمدت، مشابه فعاليت‌هاى کوتاه‌مدت به‌دست نمى‌آيد. براى اين کار انرژى از شکسته و اکسيده شدن ذخاير غذايى همراه با تخليهٔ ذخاير انرژى در ظرف چند دقيقهٔ اول تمرين، به‌دست آمده، ادامه مى‌يابد. روشى که نياز بلندمدت ما به اکسيژن را برآورده مى‌کند توان هوازى ناميده مى‌شود، در حالى که کل انرژى موجود و قابل استفاده را ظرفيت هوازى مى‌نامند.

فعاليت بلندمدت و ادامه‌دار به انتقال اکسيژن کافى به عضلاتى که مشغول کار هستند مربوط مى‌شود. ميزان تنفس، ضربان قلب، بازده قلبى و تهويهٔ اکسيژن (Oxygen uptake) افزايش مى‌يابد تا بتوان به تهيه و انتقال اکسيژن مورد نياز براى فعاليت طولانى دسترسى پيدا کرد. افزايش ميزان تنفس، اکسيژن بيشترى را به شش‌ها مى‌آورد و آن را براى پخش در جريان خون آماده مى‌سازد. بازده قلبى افزايش مى‌يابد تا امکان رسيدن اکسيژن به عضلات را بالا برد. بدن اين کار را با افزايش تپش قلب و حجم ضربه‌اى آن انجام مى‌دهد. تغييرات حجم ضربه‌اى در حين تمرين به‌طور نسبى کم است، اما يکى از فوائد تمرين اين است که حجم ضربه‌اى اوليه را بالا مى‌برد.

عامل محدود کنندهٔ فعاليت شديد ادامه‌دار، توانايى قلب براى رساندن خون کافى به عضلات در حال کار است. موقعى که فرد فعاليت سنگينى انجام مى‌دهد، ضربان قلب تا زمانى که خستگى موجب اتمام فعاليت شود، بالا مى‌رود. موقعى که فعاليت شديد جسمى متوقف شود، در ظرف ۲ تا ۳ دقيقه ضربان قلب با سرعت تنزل پيدا مى‌کند و سپس به‌تدريج و با توجه به شدت و مدت فعاليت، کاهش آن ادامه مى‌يابد.