قدرت عضلانی سالخوردگان

به‌طور نوعى مردان بيشتر از سطوح قدرت عضلانى خود را در جوانى و زنان در نوجوانى به‌دست مى‌آورند. ضوابط فرهنگى ممکن است بر هرگونه تعميم بعدى اثر بگذارد. سطوح قدرت عضلانى تا حدود سن ۵۰ سالگى در منحنى مسيرى افقى را طى مى‌کند و از آن زمان به بعد اُفت مى‌کند. تحليل قدرت در حدود اواسط دههٔ ۶۰ سالگى بسيار چشمگير خواهد بود (شوک و نوريس، ۱۹۷۰). در دههٔ پنجاه سالگى اين تحليل در حدود ۱۸ تا ۲۰ درصد است (شفارد، ۱۹۷۸ ب)، اما بعد از ۶۵ سالگى تا حدود ۴۵ درصد بالا مى‌رود (مورى و همکاران، ۱۹۸۰). قدرت عضلانى در هر دو نوع يعنى قدرت ايزومتريک و قدرت ديناميک کاهش مى‌يابد. اين کاهش قدرت به‌ويژه در عضلات ران قابل توجه است.

همان‌طور که دربارهٔ رشد قدرت عضلانى جوانان گفته شد، جالب توجه است بدانيم آيا کاهش جرم عضلانى در سالخوردگان به موازات افت قدرت عضلانى آنها است يا نه. به ياد بياوريد در مباحث قبلى گفته شد که با افزايش سن بزرگسالان از جرم عضلانى آنها کاسته مى‌شود. آنها در حدود نيمى از قدرت دورهٔ جوانى خود را از دست مى‌دهند. تحليل قدرت از طريق کاهش تعداد و اندازهٔ تارهاى عضلانى اتفاق مى‌افتد (لاغري)، به خصوص تارهاى عضلانى نوع دوم (تند انقباض)، ليکن مکانيزم ملکولى تحليل قدرت در تارهاى عضلانى در حال حاضر روشن نيست.

با اين حال کاهش حجم عضلانى ممکن است به اندازهٔ تحليل قدرت نباشد. يونگ، استوکز و کراو (۱۹۸۵) به اين نتيجه رسيدند که کاهش قدرت ۳۹ درصد بوده، در صورتى که کاهش سطح عرضى عضلات چهارسر ران مردان سالخورده در حدود ۲۵ درصد بوده است. انيانسون و همکاران او (۱۹۸۶) حدود ۱۰ تا ۲۲ درصد تحليل قدرت عضلانى را به‌طورى که در تصوير زير نشان داده شده به اثبات رسانيدند. آنها فقط ۶ درصد کاهش تودهٔ عضلانى را در يک دورهٔ ۷ ساله تائيد کردند.

بنابراين کاهش تودهٔ عضلانى به موازات قدرت عضلانى نيست. مقدار بيشتر کاهش تارهاى عضلانى نوع دوم نسبت به نوع اول مى‌تواند اختلاف‌ِ نظر بين تحليل قدرت عضلانى و تودهٔ آن را توجيه کند، اما تحقيقات بيشترى دربارهٔ اين موضوع مورد نياز است. همانند بسيارى از جنبه‌هاى مختلف کهولت و پيري، براساس اطلاعات فعلى غير ممکن است بتوان مشخص کرد آيا تحليل قدرت و تودهٔ عضلانى اجتناب‌ناپذير است يا اينکه بازتابى از کاهش وظايف شغلي، تمرين و ورزش يا سطح فعاليت جسمى است.